41:269
269
IN
DANIELEM.
CAP.
XL
270
tota
eius
soboles
parricidiis
etiam
periit:
tandem
cum
summo
dedecore
traxerunt
ad
se
Romani
Syriam,
et
illam
partem
Orientis.
Necesse
igitur
est
hoc
de
Romanis
exponere,
quos
scimus
feliciter
bellatos
esse,
praesertim
inter
orientales
populos.
Etsi
enim
interdum
laborarunt,
ut
postea
videbimus,
et
crastino
die
angelus
exponet,
tamen
statim
ad
suam
felicitatem
reversi
sunt.
Dicit
ergo
angelus
hunc
regem
feliciter
acturum
usque
ad
finem
irae,
hoc
est,
usque
dum
poenas
exegerit
Deus
de
hypocritis,
et
ita
humiliaverit
ecclesiam
suam.
Hoc
enim
ad
Deum
refero,
quemadmodum
cras
fusius
dicendum
erit.
Coepimus
heri
exponere
vaticinium,
ubi
de
romano
imperio
disserere
incipit
angelus.
Neque
enim,
ut
ostensum
fuit,
aliter
potest
hic
locus
exponi,
quoniam
absurdum
fuisset,
praetermittere
quod
erat
maxime
necessarium
cognitu.
Diximus
initio,
non
ut
pasceret
stultam
et
inanem
curiositatem
multorum
haec
Deum
testatum
fuisse
Danieli,
sed
ut
muniret
servos
suos,
ne
deficerent
in
gravissimis
illis
certaminibus.
Atqui
post
Antiochi
mortem
scimus
quam
variis
et
gravibus
machinis
Satan
conatus
fuerit
evertere
fidem
omnium
piorum.
Hac
igitur
in
parte
fulciri
oportuit
eorum
animos.
Iam
si
hoc
totum
tempus
fuisset
sepultum
silentio,
Deus
certe
non
visus
esset
prospexisse
servis
suis.
Ergo
aut
quidquid
hactenus
dictum
fuit,
esset
fere
inutile,
aut
oportuit
hoc
membrum
adiungi,
ne
prophetia
esset
trunca,
vel
mutila.
Et
ante
vidimus
quum
angelus
praediceret
futuras
mutationes,
non
fuisse
omissum
quod
nunc
iterum
tractatur
de
romano
imperio.
Hoc
igitur
tenendum
est
memoria,
angelum
non
loqui
de
Antiocho,
neque
etiam
transsilire
nunc
ad
Antichristum,
ut
alii
existimant,
sed
contexere
perpetuam
seriem,
ita
ut
fideles
praeparati
essent
ad
omnes
insultus,
quibus
poterat
concuti
eorum
fides,
nisi
opposita
fuisset
haec
munitio.
Iam
restat
explicandum
quod
dicitur
in
fine
versus,
nempe
usque
ad
finem
irae,
quia
decisio
facta
est.
Dixerat
angelus
hunc
regem
fore
protervum,
ita
ut
non
parceret
Deo
viventi,
sed
iacularetur
contra
ipsum
sua
convicia.
Nunc
adiungit,
usque
ad
finem
irae
prosperabitur.
Non
dubium
est
quin
angelus
hic
occurrat
tentationi,
quae
poterat
demergere
penitus
fideles,
nisi
sperassent
aliquem
exitum.
Per
Iram
porro
non
intelligitur
furor
eorum,
qui
missi
sunt
proconsules
in
Asiam
et
Orientem,
vel
ipsius
romani
populi
vel
senatus
acerbitas
ac
rigor,
sed
refertur
hoc
nomen
ad
Deum.
Tenendum
enim
est
quod
prius
admonui,
nempe
revocari
Dei
filios
ad
examen
suorum
vitiorum,
ut
sese
humilient
coram
Deo,
neque
obmurmurent,
vel
obstrepant,
dum
castigantur
eius
ferulis.
Scimus
enim
ut
natura
hominum
ad
impatientiam
feratur,
deinde
nihil
cruce
|