8:268
Deus,
quibus
christiane
vivendi
affectum1)
dedit,
me
ignorare
respondeo.
Non
enim
arroganter,
sed
modulum
meum
agnoscens,
audio
dicentem
Paulum
:
O
homo
tu
quis
es?
Item
quando
rogavit
Christus,
ne
deficeret
fides
Petri,
quid
aliud
rogavit,
nisi
ut
haberet
in
fide
liberrimam,
fortissimam,
invictissimam,
perseverantissimam
voluntatem?
Mox
subiicit:
Mirandum
quidem,
multumque
mirandum,
quod
filiis
suis
quibusdam,
quos
regeneravit
in
Christo,
quibus
fidem,
spem,
dilectionem
dedit,
non
simul
det
perseverantiam,
quum
filiis
alienis
scelera
tanta
dimittens,
suos
faciat.
Quis
hoc
non
miretur?
quis
non
vehementer
stupeat?
Certe
hic
iudicia
Dei,
quoniam
iusta
et
alta
sunt,
nec
vituperari,
nec
penetrari
queunt.
In
his
est
et
illud
de
perseverantia,
de
qua
disputamus.2)
De
utrisque
ergo
exclamemus
[pag.
30]:
O
altitudo!
Dixerat
autem
prius:3)
Firmum
stat
Dei
fundamentum,
habens
signaculum
hoc:
Novit
Dominus
qui
sunt
sui
(2
Tim.
2,
19).
Horum
fides
quae
per
dilectionem
operatur,
profecto
aut
omnino
non
deficit,
aut
si
qui
sunt
quorum
deficit,
reparatur
antequam
vita
ista
finiatur:
et
deleta,
quae
intercurrerat,
iniquitate,
usque
in
finem
perseverantia
deputatur.
Qui
vero
perseveraturi
non
sunt,
ac
sic
a
fide
christiana
lapsuri
sunt,
ut
tales
eos
vitae
finis
inveniat,
procul
dubio
nec
illo
tempore,
quo
bene
pieque
vivunt,
in
isto
numero
computandi
sunt.
Non
enim
sunt
a
massa
illa
perditionis
praescientia
Dei
et
praedestinatione
discreti:
et
ideo
nec
secundum
propositum
vocati.
Ne
quis
autem
perturbet,4)
quod
interdum
excidunt,
qui
filii
Dei
habiti
fuerant,
huic
quoque
dubitationi
occurrens
:
Absit
ut
deficiant,
inquit,5)
si
de
illis
praedestinatis
essent,
et
secundum
propositum
vocatis,
qui
vere
sunt
promissionis
filii.
Nam
isti
quum
pie
vivunt,
dicuntur
filii
Dei:
sed
quoniam
victuri
sunt
impie,
et
in
eadem
impietate
morituri,
non
eos
praescientia
Dei
sic
dicit.
Sunt
enim
filii
Dei,
qui
nondum
sunt
nobis,
et
iam
sunt
Deo:
sunt
rursus
qui
propter
susceptam
vel
temporaliter
gratiam
dicuntur
a
nobis,
nec
tamen
sunt
Deo.
Item:
Christo
intelliguntur
dari,
qui
ordinati
sunt
in
vitam
[pag.
31].
Isti
sunt
praedestinati,
et
secundum
propositum
vocati,
quorum
nullus
perit:
ac
per
hoc
nullus
ex
bono
in
malum
mutatus
vitam
hanc
finit:
quia
sic
est
ordinatus,
et
ideo
Christo
datus,
ut
non
pereat,
sed
habeat
vitam
aeternam.
Paulo
post:
Quicunque
Dei
providentissima
dispositione
praesciti,
praedestinati,
vo-
1)
quelque
bonne
affection
caett.
om.
2)
Hoc
comma
abest
a
gallico
exemplari.
3)
Cap.
7
eiusdem
libri.
4)
Sic
edd.
latinae
omnes,
verum
sine
dubio
legendum:
perturbetur
(a
fin
que
nul
ne
fust
trouble).
5)
Cap.
9.
|