6:268
Praedictum
est,
inquit,
fore
sectas
et
haereses:
fore
qui
profiteantur
ore
Christum,
et
magistri
erroris
sint,
lupi
rapaces,
obtecti
vellere
ovium,
qui
incautos
ab
ovili
Christi
abducant,
doceant
Christum
contra
Christum,
in
deserto,
in
angulis,
in
latibulis.
Subiungit,
quibus
armis
oppugnent
ecclesiam
haeretici
:
nempe,
quibus
Satan
dux
eorum
et
magister
Christum
aggressus
est,
hoc
est,
scripturis
perperam
in
suum
sensum
detortis.
Tertio
loco
ad
remedium
descendit:
si
fideles
scilicet
se
ab
ecclesiae
unitate
noii
patiantur
abduci.
Ego
vero
fateor,
huic
malo
semper
obnoxiam
fuisse
ecclesiam,
et
ad
finem
usque
mundi
fore,
ut
ab
hostibus
domesticis
graviter
laboret.
Quod
et
omnium
temporum
experimentis
plus
satis
comprobatum
antehac
fuit,
et
nunc
magno
nostro
malo,
et
non
sine
acerbissimo
dolore
experimur.
Quo
atrocior
est
pestis
ac
nocentior,
eo
magis
de
remedio
cogitandum
esse
bene
admonet
Pighius:
sed
quale
illud
sit,
quaerendum.
Miror
autem,
hominem
sic
praecipitem
ferri
suo
affectu,
ut
se
impingere
primo
gradu
ad
verum
remedium
non
sentiat.
Non
dubium,
inquit,
quin
sic
adoriantur
nunc
pios
haeretici,
qualiter
Satan
olim
Christum:
nempe
falsa
scripturarum
interpretatione.
Quis
non
continuo
nunc
inferat,
resistendum
igitur
exemplo
Christi?
Quid
enim?
An
impii
Satanae
magisterio
ad
impugnandam
fidem
instruentur,
Christus
ad
fidei
defensionem
suos
non
armabit?
Iam
vero
quo
clypeo,
quo
gladio,
et
quibus
armis
Satanam
tunc
repulerit,
notum
est.
Scriptum
est,
inquit.
Quum
sola
scriptura
fretus
profligato
subactoque
hoste
victor
evadat,
nonne
et
illuc
quasi
sublato
signo
nos
vocat,
et
certam
victoriam
pollicetur?
Quid
autem
Pighius
ex
adverso?
Haeretici
in
hoc
capitis
sui
Satanae
imitantur
astutiam,
quod
sub
falso
scripturae
praetextu
venenum
suum
propinant.
Caveant
[pag.
50]
sibi
fideles
ab
insidiis:
clypeum
et
arma
induant.
Nempe,
ut
simul
cum
Christo
confugiant
ad
scripturam?
Minime,
inquit
(nulla
enim
illic
securitas),
sed
ad
ecclesiae
traditionem,
tanquam
ad
unicum
asylum,
se
recipiant.
An
ad
tam
crassas
ineptias
delaberetur,
si
vel
unciam
sani
cerebri
haberet?
At
scripturae,
inquit,
pro
impiorum
libidine,
huc
illuc
trahuntur,
ut
sine
ecclesiae
definitione
nullus
certus
sensus
haberi
queat,
in
quo
acquiescamus.
Illud
est
scilicet
tritum
ac
vulgare
Lucianicorum
proverbium,
de
sacro
sancto
Dei
verbo,
nasum
esse
cereum,
in
formas
omnes
flexilem,
prout
hominibus
libuerit
hunc
aut
illum
sensum
affingere.
Itane
vero?
Ut
nulla
sit
tam
contempta
aut
abiecta
philosophorum
secta,
quae
non
autoris
sui
mentem
ex
eius
scriptis
certo
teneat:
soli
Christiani,
quum
de
magistri
sui
doctrina
quaeritur,
alio
circumspectent?
TJt
in
schola
Pythagorae
valeat
illud
avTOc
i'ya,
Christus
inter
suos
discipulos
tantum
|