[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


49:268  scientiae  tranquillitate  coram  Deo  contentum  esse  oporret  :  neque  opus  est  venire  in  possessionem  coram  hominibus.  Sequitur  ergo,  perversa  libidine  fieri,  si  infirmos  fratres  in  esu^carnium  offendimus:  quia  nulla  ad  id  necessitas  nos  impellit.  Caeterum  liquet  facile  quam  perperam  a  nonnullis  detorqueatur  hic  locus,  qui  inde  colligunt  non  referre  qualiter  se  quisque  gerat  in  observandis  stultis  ac  superstitiosis  caeremoniis,  modo  conscientia  pura  apud  Deum  maneat.  Nihil  enim  minus  voluit  Paulus,  ut  contextus  ipse  testatur:  caeremoniae,  quae  ad  Dei  cultum  institutae  sunt,  pars  quoque  sunt  nostrae  confessionis.  Porro  qui  fidem  a  confessione  avellunt,  soli  detrahunt  suum  calorem.  Paulus  vero  nihil  tale  hic  tractat:  sed  tantum  disputat  de  libero  cibi  et  potus  usu.  Beatus  qui  non  iudicat  se  ipsum.  Hic  docere  vult  primum  qua  ratione  legitimus  nobis  fiat  donorum  Dei  usus:  deinde  quantum  impedimentum  sit  ignorantia,  ne  imperitos  ultra  infirmitatis  suae  modum  urgeamus.  Sed  generalem  ponit  sententiam,  quae  ad  omnes  actiones  extenditur.  Beatus,  inquit,  est  qui  non  est  sibi  male  conscius:  siquidem  facta  sua  rite  examinat.  Contingit  enim  plerosque  designare  pessima  facinora  sine  aliquo  conscientiae  scrupulo:  sed  id  fit  quia  clausis  oculis  temere  se  proripiunt  quo  fert  caeca  et  furiosa  carnis  intemperantia.  Multum  vero  inter  stuporem  ac  iudicium  interest:  qui  ergo  delectum  habet  in  rebus,  ille,  si  probe  aestimata  re  et  perpensa  non  mordetur  malo  conscientiae  testimonio,  beatus  est.  Nam  sola  haec  securitas  facere  potest  ut  opera  nostra  Deo  placeant.  Hoc  modo  eripitur  inanis  excusatio  quam  plerique  ex  ignorantia  praetendunt,  quum  torpore  et  socordia  implicitus  sit  eorum  error.  Si  enim  sufficeret  bona  (quam  vocant)  intentio,  supervacuum  esset  examen,  a  quo  hic  Dei  spiritus  hominum  facta  aestimat.  23.  Qui  vero  diiudicat.  Optime  uno  verbo  expressit  affectum  animi  vacillantis  et  incerti  quid  sit  opus  factu.  Qui  enim  diiudicat,  huc  atque  illuc  alternat  et  dubia  inclinatione  tenetur  suspensus  inter  varias  deliberationes:  quum  ergo  principium  boni  operis  sit,  animi  bene  sibi  apud  Deum  conscii  certitudo  et  quasi  placida  securitas:  nihil  magis  contrarium  est  operum  nostrorum  approbationi  qu$m  trepidatio.  Utinam  vero  bene  infixa  esset  hominum  animis  haec  sententia,  nihil  aggrediendum,  nisi  quod  certo  statueret  animus  Deo  acceptum  esse.  Non  ita  in  multis  vitae  partibus  tumultuarentur  homines,  vel  nutarent,  vel  caeco  impetu  se  ingererent  quocunque  eos  rapit  sua  imaginatio.  Nam  si  ad  hanc  modestiam  restringitur  victus  noster,  ne  quis  dubia  conscientia  buccellam  panis  attingat,  quanto  maior  in  rebus  maximis  adhibenda  est  cautio?  Quidquid  vero  non  est  ex  fide.  Ratio  condemnationis,  quod  opus,  quamlibet  in  speciem  praeclarum  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci