6:267
KESPONSIO
CONTRA
PIGHIUM
nostrae
vires
longo
intervallo
superare;
deinde,
neminem
unquam
exstitisse,
qui
iustitiae
legis
omni
ex
parte
satisfecerit;
neminem
fore,
ac
ne
exsistere
quidem
posse
talem.
Neque
tamen
interea
negamus,
quin
homini
possit
Deus
talem
gratiae
perfectionem
conferre,
quae
par
sit
futura
iustitiae
legis:
sed
quia
se
facturum
hoc
negavit,
simpliciter
impossibile
dicimus
fieri.
Ac
ne
videamur
loqui
sine
autore,
Paulum
in
hoc
sequimur,
qui
non
alia
ratione
probat
omnes
qui
sub
lege
sunt,
maledictioni
esse
obnoxios,
nisi
quia
maledicantur
omnes,
qui
non
permanserint
[pag.
48J
in
omnibus,
quae
scripta
sunt
(Gal.
3,
10).
Non
staret
autem
argumentum,
nisi
pro
confesso
assumeret,
neminem
implere
posse.
Demus
enim
unum
aliquem
posse:
qualis
erit
ratiocinatio?
Deus
maledicit
omnibus,
qui
legem
suam
non
implent.
Ergo
necesse
est
omnes
esse
maledictos,
qui
unquam
fuerunt,
sunt,
et
erunt.
Sed
Paulus
principium
habet,
scilicet
incognitum
Pighio:
necessarium
debere
censeri,
quod
scripturis
praedictum
est.
Quum
igitur
sanctos
omnes
reos
transgressionis
faciat
scriptura,
inde
colligere
non
dubitat,
neminem
esse
qui
reatu
eximere
se
possit.
Patres
vero,
legem
observatu
possibilem
quum
dicerent,
non
hoc
ad
liberi
arbitrii
facultatem,
sed
gratiae
potentiam
referebant.
Nam
et
Hieronymus
ipse,
quem
citat
Pighius,
sic
interpretatur.
Augustinus
l)
etiam
clarius
:
Non
utrum
praeceptum
sit
homini,
inquit,
ut
sine
peccato
sit,
quaeritur
(est
enim
manifestum),
sed
utrum
in
hoc
corpore
possit
impleri,
ubi
caro
concupiscit
adversus
spiritum.
Paulo
post
subiungit:
Non
ad
saturitatem
iustitiae,
quum
hinc
exierit,
quisquam
perveniet,
qui
non
esuriendo
et
sitiendo
cucurrerit.
Hic
loquitur
de
sanctis,
qui
spiritu
Dei
iam
in
obedientiam
legis
aguntur.
Ubi
vero
tractat
de
natura,
ne
inchoare
quidem
posse
legem
concedit:
sicut
alibi
videbimus.
Neque
enim
iustam
adhuc
de
iis
rebus
disputationem
ingredimur:
quo
fit
ut
leviter
tantum
eas
transcurram,
quo
citius
perveniam
ad
proprium
earum
locum.
Quanquam
minime
recipienda
est
haec
conditio,
ad
quam
Pighius
quum
ubique,
tum
hoc
praesertim
loco
nos
revocat:
ut
fidei
regulam,
non
ex
Dei
verbo,
sed
ecclesiae
traditione
petamus.
Absit
vero
ut
christiana
fides
tam
infirmo
et
caduco
fundamento
fulciatur.
Quid
enim
aliud
relinquitur
Deo
vivo,
quam
mortuis
idolis,
si
decretis
hominum
stare
vel
cadere
dicatur
aeterna
eius
veritas?
Et
quae
erit
fidei
stabilitas,
quam
adversus
omnes
inferorum
machinas
invictam
stare
oportet,
si
ab
hominum
[pag.
49]
nutu
arbitrioque
pendeat?
Sed
audiamus
bellas
hominis
rationes,
quibus
urgere
nos
conatur.
1)
In
Epist,
ad
Ctesiphontem,
De
perfect,
iustitiae.
|