6:266
diturum
me,
si
ea
assererent.
Dicet
quispiam,
quid
igitur
cum
tam
deplorato
homine
ludis
operam?
Ego
vero
ne
verbum
quidem
facerem
eius
causa.
Sed
operam
hanc
aliis
impendo,
qui
vel
ad
amplexandam
veritatem
sponte
propensi
sunt:
vel
sic
in
errore
detinentur,
ut
sint
tamen
sanabiles:
vel
saltem
non
ita
sunt
obstupefacti,
quin
sentiant
quod
dicitur.
At
sacris
Dei
oraculis
nihil
derogare
se
putat,
quia
possibile
non
sit"
ea
aut
Luthero,
aut
nobis
suffragari.
Ego
vero
nullum
praetextum
obtendi
posse
contendo,
quin
istae
voces
illustre
et
consignatum
ad
posteros
testimonium
reddant,
spiritui
sancto
in
scripturis
loquenti,
et
aeterna
Dei
placita
pronuncianti,
nihilo
plus
reverentiae
detulisse
Pighium,
quam
Platoni
ex
proprio
capite
philosophanti.
Quis
enim,
modo
scintillam
unam,
quamlibet
exiguam,
timoris
Dei
residuam
in
corde
habeat,
sic
loqui
ausit?
Angelum
quidem
e
coelo,
si
aliud
evangelium
attulerit,
pro
anathemate
haberi
iubet
Paulus
(Gal.
1,
8).
Nempe,
quum
angelos
quoque
subiici
et
obedire
verbo
Dei
oporteat,
merito
rediguntur
in
hunc
ordinem,
ut
si
aliter
faciant,
daemones
censeantur.
Quanquam
autem
accidere
id
non
potest,
tanti
est
tamen
evangelii
maiestas,
ut
ad
eam
vindicandam
angelorum
nomine
quodammodo
abuti
nefas
non
sit.
Ipsi
autem
Deo
anathema
irrogare,
quale
exemplum
est?
Deum
in
scripturis
sanctis
loqui,
nemo
piorum
dubitat.
Quid
ergo
aliud
sibi
voluit
illis
verbis
Pighius,
quam
certa
Dei
oracula
[pag.
47]
se
dicturum
a
diabolo
edita
fuisse,
si
liberum
homini
arbitrium
tollant?
Haec
quicunque
pius
audit,
nonne
Cerberum
potius
aliquem
latrare
dicat,
quam
hominem
loqui?
Iam
ut
scripturas
ipsas
nobis
excutiat,
hoc
argumento
utitur:
legisse
eas
patres
omnes,
orthodoxos
et
sanctos
homines,
neminem
tamen
eorum
intellexisse,
inevitabili
necessitate
nobis
provenire
omnia;
neminem
dixisse,
impossibilia
nobis
a
Deo
praecipi,
*aut
pro
iis
damnari
homines,
quae
non
libera
voluntate,
sed
fatali
necessitate
impulsi
faciunt;
neminem,
Deum
existimasse
fontem
ac
scaturiginem
scelerum
et
flagitiorum
omnium.
Primum
respondeo,
patres
nihilo
magis
quam
nos
vitam
resque
hominum
fortunae
subiicere,
sed
providentiam
Dei
agnoscere
et
constituere
summam
et
unicam
gubernatricem,
quae
praesit
consiliis
hominum,
voluntates
flectat,
eventus
moderetur;
nec
providentiam
eos
imaginari,
quae
subitos
aut
caecos
habeat
motus,
vel
ab
inferioribus
causis
pendeat,
vel
nutet
varia
et
incerta
ad
fortuitos
casus,
sed
quae
firmo,
stabili,
perpetuoque
tenore
sibi
constet.
De
possibili
aut
impossibili
legis
observatione,
non
est
quod
nos
in
certamen
cum
patribus
committat.
Nam
quum
observationem
legis
homini
asserimus
esse
impossibilem,
duo
comprehendimus:
perfectionem,
quae
illic
a
nobis
exigitur,
naturae
|