41:266
melius
videbimus.
Videndum
igitur
nunc
est,
quemnam
regem
hic
significet
angelus.
Primum
existimo
hoc
totum
de
romana
monarchia
dici:
regnum
autem
nunc
incipio
a
Caesarum
monarchia.
Illud
enim
esset
ineptum
et
intempestivum,
ut
videbimus.
Et
ita
nomine
regis
non
puto
certum
hominem
notari,
sed
imperium
illud,
qualiter
gubernatum
fuit
per
senatum,
per
consules
et
proconsules.
Neque
hoc
absurdum
aut
durum
videri
debet,
quia
antehac
disseruit
propheta
de
quatuor
monarchiis,
et
quum
verba
de
Romanis
fecit,
etiam
illorum
potentiam
vocavit
regnum,
ac
si
unus
quispiam
dominaretur
inter
ipsos,
deinde
quum
loquutus
est
de
monarchia
Persarum,
non
posuit
unum
hominem
duntaxat,
sed
a
Cyro
pervenit
usque
ad
ultimum
Darium,
qui
ab
Alexandro
victus
fuit.
Haec
igitur
loquutio
iam
nobis
trita
esse
debet
ipso
usu,
nempe
regem
poni
pro
ipso
regno.
Quum
ergo
dicit
angelus,
Hex
faciet,
iam
non
loquitur
de
Antiocho.
Posset
enim
illud
refelli
ex
historiis.
Non
loquitur
etiam
de
uno
certo
homine.
Nam
ubi
reperietur
ille,
qui
sese
ita
extulerit
contra
omnes
deos?
qui
oppresserit
Dei
ecclesiam,
qui
palatium
suum
fixerit
inter
duo
maria,
et
occupaverit
totum
Orientem?
Hoc
tantum
competit
in
Romanos:
deinde
cras
ostendam
clarius,
quam
pulchre
et
concinne
omnia
quae
hic
refert
angelus
competant
in
romanum
imperium:
et
continua
interpretatio
melius,
si
quid
esset
adhuc
vel
obscurum
vel
dubium,
adducet
in
lucem,
et
confirmabit.
Iam
igitur
hoc
sit
positum,
nempe
angelum
vaticinari,
non
de
Antiocho,
neque
de
uno
aliquo
rege,
sed
de
nova
monarchia,
nempe
de
romano
imperio.
Cur
autem
angelus
ab
Antiocho
ad
Romanos
descendat,
ratio
in
promptu
est.
Voluit
enim
Deus
fulcire
piorum
animos,
ne
succumberent
tot
et
tam
duris
cladibus,
quae
ipsos
manebant,
et
totam
ecclesiam
usque
ad
Christi
adventum.
Non
erat
igitur
satis
praedicere
quid
futurum
esset
sub
tyrannide
Antiochi.
Nam
postea
religio
magis
ac
magis
pessumdata
fuit,
non
tantum
ab
externis
hostibus,
sed
ab
ipso
ordine
sacerdotali.
Nihil
enim
fere
mansit
impollutum,
quoniam
eo
usque
pervenerat
ipsorum
avaritia
et
ambitio,
ut
calcarent
pedibus
totam
Dei
gloriam,
et
legem
ipsam.
Oportuit
igitur
fideles
contra
tot
tentationum
genera
muniri,
donec
in
medium
prodiret
Christus,
atque
ita
renovaret
Deus
ecclesiae
suae
statum.
Non
oportuit
igitur
tempus
illud
omitti,
quod
erat
intermedium
inter
Machabaeos
et
Christi
manifestationem.
Nunc
conspicua
est
ratio
cur
angelus
postquam
de
Antiocho
disseruit
ad
Romanos
transsiliat.
Iam
videndum
est
quid
Romanis
fuerit
negotii
cum
electo
Dei
populo.
Si
enim
tantum
in
Europa
dominati
essent,
inutilis
et
intempestiva
esset
eorum
mentio.
Sed
ex
quo
reges
Syriae
multis
et
continuis
bellorum
cladibus
fuerant
attriti,
partim
ex-
|