8:265
265
PRAEDESTINATIONE.
266
[pag.
24]
doctrina
animam
inanes
undique
errorum
flatus
penetrent.
Porro,
quam
vere
profitear,
non
nisi
praeeunte
Dei
verbo
me
unquam
hac
de
re
verbum
fecisse,
tametsi
ex
prioribus
meis
scriptis,
ac
praesertim
ex
mea
Institutione
facile
iudicabunt
pii
lectores:
ex
hac
tamen
hostium,
qui
se
contra
opponunt,
refutatione,
nonnihil
novae
lucis
accedet.
Sed
quia
odiose
nobis
ingeritur
veteris
ecclesiae
autoritas,
breviter
etiam
praefari
operae
pretium
est,
quam
iniuste
hac
partim
falsa,
partim
frivola
invidia
prematur
Christi
veritas.
Augustini
tamen
verbis1)
potius
quam
meis,
hoc
quidquid
est
criminationis
diluere
malo.
Nam
et
sanctum
virum
eodem
olim
probro
vexabant
Pelagiani,
quod
sibi
adversos
haberet
alios
ecclesiae
scriptores.
Primum
ergo
excusat
quod
ante
exortam
Pelagii
haeresin
non
ita
subtiliter
neque
exacte
de
praedestinatione,
id
quod
erat,
tradiderant.
Quid
igitur
opus
est,
inquit,
ut
eorum
scrutemur
opuscula,
qui
priusquam
ista
haeresis
oriretur,
non
habuerunt
necessitatem
in
hac
difficili
ad
solvendum
quaestione
versari?
quod
procul
dubio
facerent,
si
respondere
talibus
cogerentur.
Prudenter
certe
non
minus
quam
ingenue
dictum.
Nisi
enim
eum
exercuissent
gratiae
Dei
hostes,
nunquam
ad
excutiendam
Dei
electionem
adeo
fuisset
attentus:
sicuti
fatetur
[pag.
25].
Nam
in
libro
cui
titulum
fecit
De
bono
perseverantiae
:2)
Haec,
inquit,
certa
est
ac
manifesta
praedestinatio
sanctorum,
quam
postea
diligentius
et
operosius,
quum
adversus
novam
sectam
disputarem,
defendere
necessitas
compulit.
Didicimus
enim
singulas
quasque
haereses
intulisse
ecclesiae
proprias
quaestiones,
contra
quas
diligentius
defenderetur
scriptura
divina,
quam
si
nulla
talis
necessitas
cogeret.
Quid
autem
coegit
loca
scripturarum,
quibus
praedestinatio
commendata
est,
copiosius
et
enucleatius
isto
nostro
labore
defendi,
nisi
quod
Pelagiani
dicunt,
Dei
gratiam
secundum
merita
nostra
dari:
quod
nihil
aliud
est
quam
gratiae
negatio?
Porro,
aliquanto
prius3)
negaverat,
sibi
de
librorum
suorum
vetustate
praeiudicium
debere
afferri.
Nemo,
inquit,
tam
iniustus
est,
ut
opinor,
et
tam
invidus,
qui
proficere
me
prohibeat.
Postea
tamen
simul
contendit,
ex
quibusdam
veterum
testimoniis
posse
colligi,
non
aliter
eos,
quam
tunc
doceret,
sensisse.
Ut
aliis
supersedeam,
plus
quam
perspicuum
est,
quod
ex
Ambrosio
citat:4)
Christus,
quem
miseratur,
vocat.
Item:
Si
voluisset,
ex
indevotis
fecisset
devotos;
sed
Deus
quos
dignatur
vocat,
et
quem
vult
religiosum
facit.
Quis
totam
huius
quaestionis
summam
his
paucis
verbis
com-
1)
Lib.
de
praedest.
Sanct.
cap.
14.
2)
Cap.
20.
3)
Cap.
12.
4)
Eiusdem
lib.
cap.
19.
|