7:265
265
CTJM
SCHOLIIS.
266
honoris
ad
haec
eos
te
sollicitasse:
sed
nullum
prorsus
est
tam
malum
consilium,
quod
non
specioso
aliquo
eiusmodi
nomine
quasi
veste
pretiosa
se
ornet.
Tu
vero,
fili,
interroga
potius
patrem
tuum,
et
annunciabit
tibi:
maiores
[pag.
13]
tuos,
et
dicent
tibi.
Si
enim
omnes
una
voce
te
ad
unitatem
ecclesiae
atque
honorem
et
obedientiam
huius
sanctae
sedis
hortantur,
atque
iam
pridem
factis
ipsis
sunt
hortati,
si
vero
sanctissimum
quemque
et
in
divinis
legibus
peritissimum
consules,
gravissimas
in
eos
divinae
irae
vindictas
proferent,
qui
quacunque
de
causa,
quacunque
pietatis
specie
adducti,
(15)
summi
sacerdotis
munera
sibi
sumere
voluerunt:
est
vero
ea
maxima,
quam
rebelles
adducere
solent,
quum
principes,
ut
eius
cathedram
ascendant,
atque
ut
ius
et
autoritatem
cognoscendi
causas
religionis
et
iudicandi
sibi
assumant,
hortantur.
(16)
Sacerdotum
enim
negligentia
pro
stimulo
ad
impellendum
eos
utuntur,
ut
ecclesiae
curam
in
componendis
religionis
controversiis
et
in
ordinandis
ecclesiae
rebus
%n
se
suscipiant.
Quis
enim
[pag.
14]
hoc
factum
non
dignum
summa
laude
iudicet?
Nemo
quidem,
si
factum
tantum
respiciatur.
Sed
ut
in
domo
bene
instituta,
in
qua
divisa
officia
et
munera
non
licet
unicuique
pro
suo
arbitratu
omnia
exercere,
etiam
si
singula
in
suo
genere
sint
praeclara:
quod
qui
tentant,
quamvis
bono
id
animo
faciant,
a
patre
tamen
familias
merito
reprehenduntur,
quippe
qui
suo
intempestivo
zelo,
quod
pulcherrimum
est
in
domo,
(17)
nempe
ipsum
ordinem,
sine
quo
nulla
domus
diutius
stare
potest,
quantum
quidem
in
ipsis
est
tollunt,
et
prudentiae
eius
qui
Ulum
instituit
summam
iniuriam
faciunt:
(18)
sic
prorsus
in
ecclesia
Christi,
quae
est
domus
Dei,
in
qua
omnia
munera
sunt
dispertita,
et
singula
singulis
ita
distributa,
ut
inferiores
superiorum
officiis
non
fungantur,
eo
minus
licet
ordinem
perturbare,
[pag.
15]
quo
maiore
prudentia
est
ordinata
ecclesia,
quam
de
ulla
domo
cogitari
possit.
Estque
ea
semper
gravissima
in
Dei
prudentiam
ac
sapientiam
iniuria.
At
non
omnes
hoc
vident,
sed
nec
te
etiam
saks
adhuc
videre
arbitramur,
Caesar,
quantum
iniuriae
inferas
divinae
providentiae,
in
hac
domo
Dei,
in
qua
supremum
munus
sacerdotibus
est
commendatum,
quum
horum
tibi
partes
et
honorem
sumis.
(19)
Nec
mirum
est
ex
adverso
eum
secure
pacisci
cum
meretricibus,
nec
contaminationem
ex
lenocinii
pretio
horrere,
annua
pensione
decidere
cum
Iudaeis,
ut
impune
non
modo
christianam
religionem
despiciant,
sed
foenerando
palam
latrocinentur:
denique
nec
Turcas
aversari.
Sed
in
eo
potissimum
elucet
eius
sanctimonia,
quod
cum
apostolo
Paulo
timet,
ne
bonos
mores
colloquia
prava
corrumpant.
Quid
tibi
cum
hac
sancti
apostoli
voce,
sceleste
apostata,
imo
omnis
apostasiae
princeps?
Qui
quum
dies
in
machinandis
proditionibus,
in
fraudibus
excudendis,
in
bellis
conflandis,
in
excogitandis
novis
rapinarum
generibus,
in
moliendo
innocentium
exitio,
in
destruenda
ecclesia,
in
dissipanda
religione
cum
nequissimis
consultoribus
tuis
consumas,
reliquum
tempus
vel
cum
Epicureis
suaviter
te
oblectas,
vel
in
medio
scortorum
grege
[pag.
55]
te
volutas
instar
porci,
nec
aliud
audis
vel
loqueris,
quam
quod
vel
exsecrandam
impietatem
spiret,
vel
sua
obscoenitate
incitet
istam
tuam
effoetam
libidinem,
quae
tamen
nondum
prurire
desinit.
15)
Arrigamus
aures,
neque
enim
videtur
iam
de
nihilo
conqueri.
Fateor
sane,
tanti
esse
ecclesiae
ordinem
coram
Deo,
ut
qui
involat
in
alienum
munus,
non
evadat
suae
temeritatis
poenam.
16)
Si
qua
ratio
foret
conservandae
eius
tyrannidis,
pro
qua
nunc
decertat
Frenesius,
haec
in
primis
firma
est
prae
aliis,
et
valida,
ne
quis
corrigendis
sacerdotum
vitiis
se
interponere
audeat.
Ergo
si
Frenesio
concedimus,
esse
hanc
illicitam
.usurpationem,
esse
grande
sacrilegium,
quum
principes,
torpente
papa,
toto
clero
oscitante,
pereunti
ecclesiae
subvenire
conantur,
actum
est.
Quid
ergo
habet
Caesar,
quo
tantum
crimen
diluat?
Primum,
|