55:265
265
CAPUT
III.
266
22.
Qui
est
in
dextera
Dei,
profectus
in
coelum,
subiectis
sibi
angelis,
et
potestatibus,
et
virtutibus.
19.
In
quo
et
iis.
Hoc
addidit
Petrus,
ut
sciamus
vivificam
illam)
de
qua
loquutus
est,
spiritus
virtutem
non
exsertam
fuisse
in
sola
Christi
persona,
sed
in
nos
etiam
diffundi:
quemadmodum
et
Paulus
docet
ad
Roma.
capite
o,
5.
Dicit
ergo,
non
sibi
modo
Christum
resurrexisse,
sed
ut
vim
eandem
spiritus
sui
aliis
patefaceret
:
adeoque
ipsam
usque
ad
mortuos
penetrasse.
Unde
sequitur,
nos
eam
non
minus
sensuros,
ut
quidquid
in
nobis
mortale
est,
vivificet.
Caeterum
quia
loci
huius
obscuritas
varias
expositiones
(ut
fieri
solet)
nobis
peperit,
priore
loco
quae
ab
aliis
afferuntur,
refellam:
deinde
genuinum
et
verum
sensum
quaeremus.
Trita
et
vulgaris
opinio
fuit,
hic
narrari
Christi
descensum
ad
inferos:
sed
verba
aliud
sonant.
Neque
enim
animae
Christi
fit
mentio,
sed
tantum
quod
spiritu
venerit.
Sunt
autem
haec
longe
diversa,
animam
Christi
venisse
9
et
Christum
praedicasse
spiritus
sui
potentia.
Nominatim
ergo
spiritum
exprimit
Petrus
ut
imaginationem
tollat
realis
(ut
vocant)
praesentiae.
Alii
de
apostolis
exponunt,
quod
scilicet
eorum
ministerio
mortuis
apparuit,
id
est
infidelibus.
Fateor
quidem
Christum
per
apostolos
spiritu
suo
venisse
ad
eos
qui
in
carne
detinebantur.
Sed
haec
expositio
multis
rationibus
falsa
coarguitur.
Primum
dicit
Petrus,
ad
spiritus
Christum
venisse:
quo
nomine
significat
animas
a
corporibus
separatas.
Vivos
enim
homines
spiritus
vocari
nusquam
receptum
est.
Deinde
quod
4.
cap.
in
eundem
sensum
repetet
Petrus,
allegoriam
non
admittit.
Ergo
de
mortuis
proprie
verba
intelligi
oportet.
Tertio
hoc
valde
absurdum
est,
Petrum
de
apostolis
agentem,
mox
quasi
sui
oblitum
transsitire
ad
tempus
Noe.
Certe
nimis
intempestive
hoc
modo
abrupta
esset
oratio.
Falsum
ergo
est
illud
commentum.
Porro
eorum
delirium
qui
putant
incredulos,
Christi
adventu,
post
mortem
suam,
a
reatu
liberatos
esse,
longa
refutatione
non
indiget.
Certa
enim
scripturae
doctrina
est,
nos
salutem
non
consequi
in
Christo,
nisi
fide.
Ergo
qui
ad
mortem
usque
obstinati
fuerunt,
his
nulla
spes
relinquitur.
Probabilius
aliquanto
loquuntur,
qui
redemptionem
a
Christo
partam
profuisse
dicunt
mortuis,
qui
tempore
Noe
diu
fuerant
increduli:
tamen
resipuerant
demum,
paulo
ante
quam
diluvio
mergerentur.
Illos
ergo
intelligunt
poenas
contumaciae
suae
dedisse
in
carne,
servatos
tamen
Christi
beneficio,
ne
aeternum
perirent.
Sed
haec
parum
firma
est
divinatio:
deinde
pugnat
cum
orationis
contextu.
Petrus
enim
uni
duntaxat
familiae
Noe
salutem
attribuit:
exitio
autem
addicit
omnes
qui
extra
arcam
fuerunt.
Ego
itaque
non
dubito
quin
generaliter
dicat
Petrus,
gratiae
Christi
manifestationem
|