55:264
quuti
sunt
illi
animose,
sed
tunc
demum
vere
fortia
erit
animus,
si
in
Deum
respiciat.
Ideo
hanc
exceptionem
addidit
Petrus,
si
i
t
a
ferat
voluntas
Dei.
Nam
his
verbis
admonet,
si
quid
iniuste
patimur,
id
non
fortuito
accidere,
sed
certo
potius
Dei
arbitrio:
Deum
autem
nihil
velle
aut
statuere
nisi
optima
causa,
pro
confesso
assumit.
Quare
hoc
solatii
semper
habent
in
suis
miseriis
fideles,
quod
sciunt
se
Deum
habere
testem:
deindeque
agnoscunt
ab
eo
se
in
arenam
deduci,
ut
sub
eius
auspiciis
fidei
suae
specimen
edant.
18.
Quia
et
Christus
semel.
Alia
consolatio,
quod
si
in
afflictionibus
nostris
sumus
nobis
bene
conscii,
exemplo
Christi
patimur:
unde
sequitur,
nos
beatos
esse.
Simul
autem
probat
a
fine
mortis
Christi,
minime
consentaneum
esse
ut
ob
maleficia
nostra
plectamur.
Christum
enim
passum
esse
docet,
ut
nos
adduceret
Deo.
Quid
hoc
sibi
vult,
nisi
nos
Christi
morte
ita
fuisse
Deo
consecratos,
ut
illi
vivamus
et
moriamur?
Sunt
igitur
duo
huius
sententiae
membra.
Prius
est,
ferendas
esse
aequo
animo
persequutiones,
quia
filius
Dei
nobis
viam
monstret.
Alterum
vero,
quod
quum
in
Dei
obsequium
addicti
simus
Christi
morte,
non
ob
delicta
nostra,
sed
ob
iustitiam
pati
deceat.
Hic
tamen
moveri
potest
quaestio:
Annon
fideles
castiget
Deus,
quoties
alicunde
affligi
patitur.
Bespondeo,
saepe
quidem
fieri
ut
Deus
poenas
ipsis,
quas
meriti
sunt,
irroget.
Neque,
hoc
Petrus
negat:
sed
admonet
quantum
hoc
sit
solatii,
habere
coniunctam
cum
Deo
causam.
Quomodo
autem
peccata
Deus
in
iis
non
puniat,
qui
persequutionem
sustinent
propter
iustitiam,
et
quo
sensu
vocentur
innocentes,
proximo
cap.
videbimus.
Mortificatus
quidem.
Hoc
iam
magnum
erat,
nos
filio
Dei
esse
conformes,
quum
sine
causa
patimur:
sed
accedit
aliud
consolationis
argumentum,
felicem
mortis
Christi
exitum
fuisse:
quia
etsi
passus
est
propter
infirmitatem
carnis,
resurrexit
in
virtute
spiritus.
Ergo
Christo
nihil
obfuit
crux,
nequa
mors,
quum
vita
palmam
obtinuerit.
Hoc
autem
ideo
dictum
est,
ut
sciamus
(quemadmodum
etiam
Paulus
admonet
[2.
Cor.
4,
10])
nos
in
corpore
nostro
ferre
mortificationem
Christi,
quo
vita
eius
manifestetur
in
nobis.
Caro
hic
pro
externo
homine
capitur,
spiritus
pro
divina
potentia,
qua
Christus
victor
a
morte
emersit.
19.
In
quo
et
iis
qui
in
specula
erant
spiritibus,
profectus
praedicavit:
20.
quum
increduli
fuissent
olim,
quum
semel
exspectabatur
Dei
patientia
in
diebus
Noe:
dum
apparabatur
arca,
in
qua
paucae,
hoc
est,
octo
animae
servatae
sunt
per
aquam.
21.
Cuius
figurae
respondens
baptismus,
nos
quoque
salvos
reddit:
non
abiectio
sordium
carnis,
sed
bonae
conscientiae
examen
apud
Deum
per
resurrectionem
Iesu
Christi:
|