9:263
263
RESPONSIO
264
BUS
fortiter
repellit.
Haec
sunt,
inquit1)
magna
opera
Domini,
exquisita
in
omnes
voluntates
eius,
et
tam
sapienter
exquisita,
ut
quum
angelica
et
humana
creatura
peccasset,
id
est,
non
quod
voluit
ille,
sed
quod
voluit
ipsa
fecisset,
etiam
per
eandem
creaturae
voluntatem,
qua
factum
est
quod
creator
noluit,
impleret
ipse
quod
voluit:
bene
utens
et
malis
tanquam
summe
bonus,
ad
eorum
damnationem,
quos
iuste
praedestinavit
ad
poenam,
et
ad
eorum
salutem,
quos
benigne
praedestinavit
ad
gratiam.
Quantum
enim
ad
ipsos
attinet,
quod
Deus
noluit,
fecerunt:
quantum
ad
omnipotentiam
Dei,
nullo
modo
id
efficere
valuerunt.
Hoc
quippe
ipso,
quod
contra
voluntatem
Dei
fecerunt,
de
ipsis
facta
est
voluntas
eius.
Propterea
enim
magna
opera
Domini,
exquisita
in
omnes
voluntates
eius,
ut
miro
et
ineffabili
modo
non
fiat
praeter
eius
voluntatem
[pag.
20]
quod
etiam
fit
contra
eius
voluntatem:
quia
non
fieret
si
non
sineret.
Nec
utique
nolens
sinit,
sed
volens.
Nec
sineret
bonus
fieri
male,
nisi
omnipotens
de
malo
facere
posset
bene.
Nunc
horribiles
haereses
et
blasphemias,
quas
optimis
nostri
saeculi
doctoribus
petulanter
ingerere
voluit,
in
caput
Augustini
vibret.
Verum
quidem
est,
non
alibi
quam
in
scriptura
quaerendam
esse
Dei
voluntatem:
sed
ut
porcus
hic
suo
rostro
omnia
pervertit,
non
attendit,
dum
colitur
a
fidelibus
reverentia
et
sobrietas,
non
tolli
nec
in
nihilum
redigi
arcana
Dei
iudicia.
Aliud
autem
est
fidei
modestia
profundam
illam
abyssum
suspicere:
aliud
vero
contumaciter
respuere,
quia
humanos
sensus
absorbet.
Iam
ut
omnia
scripturae
testimonia,
quibus
instructi
admirabilem
Dei
providentiam
asserimus,
diluat,
satis
habet
praefari
semper
haereticos
abusos
fuisse
pietatis
praetextu,
et
in
nomine
Dei
incipere
omne
malum.
Quasi
[pag.
21]
vero
si
hoc
iactasse
sufficit,
non
eodem
responso
evertere
liceat
totam
coelestem
doctrinam,
ipsumque
Dei
nomen
obruere.
Addit
postea
se
ad
omnia
quae
possunt
obiici
duobus
modis
responsurum:
nempe
omnes
scripturae
locos,
qui
videntur
Deo
mali
causam
tribuere,
non
voluntatem
efficacem
notare,
sed
permissionem
vel
desertionem.
Facessat
calumnia
illa
de
nomine
mali
vel
peccati:
scimus
enim
nihil
magis
alienum
esse
a
Dei
natura,
quam
peccatum
:
sed
homines
propria
malitia
sic
agi,
ut
culpa
tota
penes
ipsos
resideat.
Caeterum
scripturae
locos,
quibus
diserte
exprimitur
actionis
effectus,
in
permissionem
vertere,
nimis
frivolum
effugium
est.
Atqui
sic
interpretati
sunt
patres:
nempe
quum
loquutionis
asperitas
quosdam
primo
intuitu
offenderet,
in
ea
mitiganda
dum
nimis
sunt
anxii,
et
quoquo
modo
sese
expedire
student,
ad
rem
ipsam
minus
attenti
fue-
1)
Enchir,
ad
Laur.
cap.
120.
|