5:263
EPISTOLA
I.
Quid?
Aaron
quum
vitulum
a
se
conflatum
populo
Israel
ostenderet
(Exod.
32,
4),
ac
irrisorie
diceret
eos
esse
deos,
a
quibus
educti
essent
e
terra
Aegypti,
nonne
ille
serio
assentiebatur?
nempe
Deum,
quem
redemptorem
suum
libertatisque
nuper
acquisitae
vindicem
non
abnuebant,
in
vitulo
tamen
cernere
volebant:
quod
prope
sibi
adesse
non
confidebant,
nisi
praesentibus
ipsum
oculis
intuerentur.
Itaque
solenne
Dei
sacrum
quum
ab
Aarone
indictum
1)
esset,
nihil
restitabant,
nec
deprecabantur:
sed
quam
Deo
viventi
gloriam
dare
volebant,
eam
coram
vitulo
ceu
spectro
eius
quodam,
persolvebant.
Tollant
utrinque,
ut
libet,
superstitionem
omnem:
non
tamen
satius
idcirco
fuisse,
aut
tolerabilius,
coram
hoc
vitulo
honoris
causa
procidere,
quam
coram
bove
aegyptiaco,
dicere
certe
sustinebunt.
Iarobeam
quoque
quo
vitulos
suos
consilio
sit
fabricatus
(1
Reg.
12,
26),
si
quaerimus,
neque
novos
sibi
deos
asciscere
in
animo
habebat,
neque
sic
a
Deo
plane
se
desciscere
cogitabat,
neque
Dei
modo
religionem
non
aspernabatur,
sed
ne
sanctas
quidem
caeremonias,
quas
pessundare
conabatur,
improbabat:
sola
erat
diffidentia,
quae
hominem
in
hanc
amentiam
praecipitem
ferret.
Nam
quum
illa,
quam
nobis
refert
sacra
historia,
anxietate
misere
aestuaret,
ne
templi
religione
sanctaque
maiestate
tacti
plebis
animi,
ad
Davidis
domum,
unde
defecerant,
rursum
inclinarent,
novos
excogitare
ritus
voluit,
quibus
a
templi
conspectu
abstractos
simul
a
regno
iudaico
paulatim
alienaret.
Vitulos
ergo
quum
proferret,
non
a
priore
Deo
ut
ad
illos
deficerent
hortabatur,
quod
futurum
erat
omnium
auribus
nimis
asperum:
sed
veterem
assuetumque
Deum
[pag.
29]
ut
in
illis
colerent,
edocebat.
Huc
enim
illa
spectabat
oratio:
Vobis
ultra
modum
in
Ierusalem
ascendere
grave
est:
o
Israel,
hi
sunt
dii
tui,
qui
te
eduxerunt
e
terra
Aegypti:
illis
ut
persuaderet,
non
se
exterminato
priore
Deo,
novitium
aliquem
inferre
Deum:
sed
modum
tradere
duntaxat,
quo
minore
molestia
illum
ip^um
adorarent,
cuius
virtute
quondam
fuissent
e
misero
Aegypti
servitio
liberati.
Ille
vitulorum
cultus,
quantumvis
aeterni
Dei
nomine
praetexeretur,
qualis
fuerit,
abunde
testantur
prophetae.
Utcunque
abesset
superstitio,
utcunque
a
vituli
veneratione
interior
cogitatio
abhorreret,
innoxius
esse
non
poterat,
quicunque
in
Bethel
ad
sacrificandum
ascendisset:
quam
dei
verbum
Bethaven2)
pronunciabat.
Quod
si
scelesti
illi:
nos
iusti
scilicet,
qui
panis
micam,
simulatque
impii
sacrificuli
destinatione
devota
immolationi
fuerit,
nobis
pro
Deo
esse
profite-
1)
Sic
quoque
Gallus:
quand
Aaron
eust
publie
la
feste
et
solenmte
de
Dieu.
Caeteri
libri
latini
omnes,
uno
Amstelodamensi
excepto,
adeoque
Ed.
1550
habent:
inductum.
2)
Duae
editiones
principes
male
habent:
Bethanem.
Gallasius
1552:
Bethauen.
Gallus
optime:
Beth-auen.
|