49:263
263
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
264
vero
iudicat
legem,
non
legis
est
observator,
sed
praeses.
Contra
vero,
inquit,
unus
est
legislator,
qui
potest
servare
et
perdere.
Tribunal
pro
iudicandi
facultate
Christo
attribuit,
qualiter
vox
archangeli,
qua
citabimur,
tuba
nominatur
alibi
(1.
Thess.
4,
16):
quia
suo
velut
clangore
omnium
mentes
auresque
percellet.
l
l
.
Scriptum
est
enim:
Vivo
ego.
Hoc
prophetae
testimonium
non
tam
ad
probationem
sententiae
illius
de
iudicio
Christi,
quae
indubitata
erat
apud
omnes
Christianos,
citasse
mihi
videtur,
quam
ut
ostenderet
iudicium
illud
summa
cum
humilitate
et
submissione
omnibus
esse
exspectandum:
quod
verba
quoque
sonant.
Prius
ergo
suis
verbis
testatus
est,
penes
Christum
unum
esse
iudicium
in
omnes
homines:
nunc
prophetae
verbis
demonstrat,
oportere
illius
iudicii
exspectatione
omnem
carnem
humiliari:
quod
per
genuflexionem
notatur.
Caeterum
quamquam
in
illo
prophetae
loco
Dominus
in
genere
praedicit
fore
ut
illustretur
gloria
sua
apud
omnes
gentes,
ac
maiestas
sua
ubique
emineat,
quae
tunc
inter
paucissimos,
velut
in
obscuro
aliquo
mundi
angulo,
delitescebat:
tamen
si
propius
expendimus,
palam
est,
eius
rei
complementum
non
exstare
nunc,
neque
unquam
exstitisse
in
hoc
mundo
:
neque
vero
eius
rei
in
posterum
spes
est.
Non
aliter
nunc
regnat
in
mundo
Deus
quam
per
evangelium:
nec
aliter
rite
honoratur
eius
maiestas
quam
ubi
ex
verbo
agnita
suspicitur.
Atqui
semper
habuit
Dei
verbum
hostes
suos,
qui
pervicaciter
restiterunt:
et
contemptores,
qui
ludibrio
illud
velut
rem
ludicram
ac
fabulosam
habuerunt.
Hodie
quoque
multi
tales
sunt,
et
perpetuo
erunt.
Hinc
apparet
inchoari
quidem
in
praesenti
vita
vaticinium
istud
:
sed
a
sua
perfectione
abesse,
donec
dies
ille
ultimae
resurrectionis
illuxerit,
quo
prosternentur
omnes
Christi
hostes,
ut
fiant
scabellum
pedum
eius.
Porro
id
quoque
fieri
non
poterit,
nisi
in
iudicium
sederit
Dominus:
ergo
bene
accommodavit
testimonium
hoc
ad
tribunal
Christi.
Est
etiam
insignis
locus
ad
stabiliendam
fidem
nostram
de
aeterna
Christi
divinitate.
Deus
enim
est
qui
illic
loquitur,
et
Deus
ille,
qui
gloriam
suam
alteri
non
cessurum
semel
pronuntiavit.
Iam
si
in
Christo
adimpletur
quod
uni
sibi
illic
vindicat,
ipse
procul
dubio
se
in
Christo
manifestat.
Et
sane
illius
prophetiae
veritas
tunc
palam
apparuit,
quum
ex
orbe
universo
populum
sibi
collegit
Christus,
atque
in
numinis
sui
cultum
evangeliique
obedientiam
redegit.
Quo
respexit
Paulus
Philip.
2,
9,
quum
diceret,
Deum
Christo
suo
nomen
dedisse,
in
quo
flectatur
omne
genu.
Ad
plenum
autem
constabit,
ubi
ad
iudicandos
vivos
et
mortuos
tribunal
conscenderit:
quemadmodum
illi
a
patre
datum
est
omne
iudicium
in
coelo
et
in
terra.
In
verbis
prophetae
est:
omnis
lingua
iurabit
mihi:
sed
quum
species
divini
cultus
sit
iusiurandum,
|