9:262
Postquam
vero
ad
satietatem
usque
bacchatus
est
in
optimos
viros,
linguas
illis
abscindi
iubet,
Vulcanoque
eos
de
ro
vet.
Quid
si
autem
tantopere
Calvino
sit
infensus
in
Serveti
gratiam?
et
quia
mortem
socii
dolet,
nec
aliter
potest
ulcisci,
superat
omnes
carnifices
saevitia.
In
duplici
voluntate,
quam
Deo
post
Augustinum
et
alios
pios
doctores
tribuit
Calvinus,
bonus
censor
dicit
se
battologiam1)
mirari.
Quis
non
putet
doctum
esse
hominem,
quando
battologias
crepare
potest?
Atqui
tam
putida
affectatio
satis
ostendit,
non
alio
quam
venandae
gloriolae
studio
sic
eum
balbutire.
Addit
postea
distinctionem
hanc
a
nobis
fuisse
excogitatam,
quia
alias
aperte
in
Deum
blasphemare
deprehensi
essemus.
Ipsius
vero
aperte
vel
in
uno
hoc
verbo
deprehenditur
phrenetica
amentia,
qui
se
iam
toties
[pag.
17]
apertas
blasphemias
hominibus
innoxiis
exprobrasse
non
meminit.
Ambiguane
blasphemia
fuit,
Deum
facere
peccati
autorem,
peccatum
velle,
ad
peccandum
impellere,
quasi
naturae
suae
renunciaret,
seque
pasceret
atque
oblectaret
sceleribus
?
Haec
postquam
proterve
evomuit,
nunc
quasi
sui
oblitus,
dicit
nos
tegere
aliquo
colore
blasphemias,
ne
pateant.
Videndum
tamen
quid
ad
refutationem
afferat.
Causatur
hoc
modo
tribui
Deo
inconstantiam,
quod
aliud
dicat,
aliud
cogitet,
contra
scripturae
testimonia:
Ego
sum
Deus,
et
non
mutor
(Mal.
3,
6).
Item:
Apud
Deum
non
est
transmutatio
(Iac.
1,
17).
Atqui
non
cogitat
ipse
non
Calvinum
modo
et
similes
impeti
hac
calumnia,
sed
Mosem
ipsum:
qui
legem
promulgari
dicens
Iudaeis
et
eorum
filiis,
Deo
relinquit
abscondita
consilia.
Quanquam
non
difficile
erit
eam
diluere:
quia
Deus
praecipiens
quod
rectum
est,
vere
quid
sibi
placeat
testatur:
nec
vero
[pag.
18]
aliud
consilium
occultat,
quo
iniquitatem,
quam
apud
homines
damnat,
apud
se
vel
amet,
vel
absolvere
velit:
sed
mirabiliter
iudicia
sua
exercet,
ut
pro
sua
inaestimabili
sapientia
et
aequitate
in
bonum
finem
dirigat
atque
ordinet
quae
mala
sunt.
Neque
enim
malum
per
se,
hoc
es
fc,
quatenus
malum
est,
Deum
velle
Calvinus
concedet:
sed
in
hominum
sceleribus
refulgere
Dei
iudicia,
sicut
per
incestos
concubitus
Absalon
Davidis
adulterium
punivit.
Deus
ergo
Adae
praecipiens
ne
gustaret
de
arbore
scientiae
boni
et
mali,
obedientiam
quam
probahat
exegit.
Interea
quid
futurum
esset
non
modo
praescivit,
sed
etiam
decrevit.
Quod
si
asperum
videtur
delicatulo
censori,
non
sapori
doctrinae,
sed
morositati
suae
vel
fastidio
imputet.
Quod
enim
verborum
suorum
pondere
tanquam
ferreo
malleo
infigere
vult
omnium
cordibus,
unicam
esse
Dei
voluntatem
quam
nobis
per
prophetas
et
Christum
[pag.
19]
patefecit,
sua
autoritate
Augusti-
1)
battologie
ou
redite
vicieuse.
17*
|