49:262
ordinem
pervertere,
nisi
a
Domini
sui
nutu
pendeat
Soc
etiam
modo
vivendi
et
moriendi
regula
nobis
traditur,
ut
si
vitam
per
continuas
aerumnas
et
languores
nobis
proroget,
non
tamen
appetamus
migrare
ante
tempus.
Quod
si
repente
in
medio
aetatis
flore
nos
revocet,
semper
parati
simus
ad
discessum.
9.
In
hoc
enim
et
mortuus
est
Christus.
Confirmatio
est
rationis,
quam
proxime
posuerat.
Quo
enim
probaret
vivendum
esse
et
moriendum
Domino,
dixerat,
nos,
sive
v
i
v
i
m
u
s
,
sive
morimur,
in
Christi
potestate
esse.
Nunc
ostendit
quam
merito
hanc
sibi
potestatem
in
nos
Christus
vindicet,
quum
eam
tanto
pretio
ipse
acquisierit.
Nam
mortem
pro
salute
nostra
obeundo,
dominium
sibi
acquisivit,
quod
nec
morte
solveretur:
resurgendo
autem,
totam
vitam
nostram
in
peculium
accepit:
morte
igitur
et
resurrectione
sua
promeritus
est,
ut
tam
in
morte,
quam
in
vita,
gloriae
nominis
sui
serviamus.
Quod
hic
habetur,
r
e
s
u
r
r
e
x
i
t
et
r
e
-
v
i
x
i
t
,
perinde
valet
atque
per
resurrectionem1)
novum
vitae
statum
ei
fuisse
partum,
et
quia
vita,
quam
nunc
obtinet,
mutationi
obnoxia
non
est,
aeternum
quoque
eius
esse
in
nos
imperium.
10.
Tu
vero
quid
iudicas
fratrem
tuum?
aut
etiam
tu,
quid
contemnis
fratrem
tuum?
Omnes
enim
sistemur
ad
tribunal
Christi,
l
l
.
Scriptum
est
enim:
Vivo
ego,
dicit
Dominus,
mihi
flectetur
omne
genu,
et
omnis
lingua
confitebitur
Deo.
12.
Unusquisque
igitur
de
se
rationem
reddet
Deo.
13.
Quare
ne
amplius
iudicemus
alius
alium
:
sed
hoc
iudicate
potius,
ne
lapsus
occasio
detur
fratri
aut
offendiculum.
10.
Tu
vero.
Quoniam2)
omnium
nostrum
vitam
ac
mortem
Christo
addixerat,
inde
transitum
facit
ad
mentionem
iudicii,
quod
pater
illi
una
cum
coeli
ac
terrae
dominio
detulit.
Unde
colligit
importunam
esse
audaciam,
si
quis
iudicium
sibi
in
fratrem
usurpat:
quando
hac
licentia
Christo
Domino
eripitur
potestas,
quam
solus
a
patre
accepit.
Sed
primum
f
r
a
t
r
i
s
nomine
coercet
istam
iudicandi
libidinem.
Si
enim
fraternae
societatis
ius
inter
nos
statuit
Dominus,
aequalitatem
servari
oportet:
importune
ergo
faciet
alius
quilibet,
iudicis
personam
sibi
assumens.
Deinde
ad
unicum
illum
iudicem
nos
revocat,
cui
non
solum
adimere
suam
potestatem
nemo
potest,
sed
ne
eius
quidem
tribunal
effugere.
Quam
igitur
absurdum
esset
inter
homines,
si
reus
qui
in
subsellio
iacere
debet,
involaret
in
tribunal
iudicis:
tam
absurdum
est
christianum
hominem
iudicandae
fraternae
conscientiae
licentiam
ad
se
trahere.
Tale
fere
est
argumentum
Iacobi
cap.
4,
l
l
,
quod
qui
fratrem
iudicat,
iudicat
legem:
qui
1)
restitutus
est
in
vitam,
quae
nunquam
terminabitur.
2)
Ex
eo
quod
|