29:262
praecipit
efficiendam,
ut
ad
eum
tanquam
unicum
asylum
confugiamus,
et
in
eum
omnes
nostras
curas
ac
sollicitudines
reiiciamus,
supplicesque
precemur
eius
maiestatem,
ut
si
ab
hominibus
reiicimur
ac
contemnimur,
ipse
nostri
curam
suscipiat.
En
cur
David
querelas
suas
in
sinu
Domini
reponens,
ait:
Inimici
mei
verbis
odii
circumdederunt
me,
et
me
oppugnaverunt
sine
causa,
pro
dilectione
mea
adversantur
mihi,
et
ego
ad
preces
confugio,
quasi
dicat,
mihi
unicum
superest
precum
perfugium,
et
tutissimum
asylum,
in
quo
uno
conquiesco:
tu
pacem
mihi
unus
concilias
qui
passiones
detegis,
ut
consolationem
adferas.
Istud
nobis
contumeliis
lacessitis
quod
scriptura
praescribit
sequendum,
ut
Deum
sincere
et
sine
simulatione
precemur,
coniectis
in
eum
omni
cura
ac
sollicitudine
nostra,
quo
favorem
eius
paternum
ac
benevolentiam
in
maximis
nostris
angustiis
experiamur,
et
in
officip
retineamur.
Ex
eo
vero
quod
Anna
dicitur
animo
amaro
fuisse,
ac
Deo
supplicans
vehementer
flevisse^
discendum,
quod
tempus
sit
precibus
opportunum.
Nempe
malis
ingruentibus,
et
veluti
nos
obruentibus,
incendiis
hinc
inde
grassantibus,
et
iam
iam
nos,
sine
Dei
extraordinaria
et
velut
ano
(J>qxotvijc
ope,
consumpturis.
Fateor,
quotidie,
mane,
sub
vesperam,
imo
singulis
horis
Deum
invocandum,
et
iu
rerum
omnium
successu
nos
eius
auxilio
maxime
indigere,
quum
ab
eius
liberalitate
omnia
promanent
bona,
et
iisdem
eius
misericordia
freti
utamur.
Tempus
quidem
est
hilarandi
se,
Deo
rerum
successum
prosperum
dante,
ita
tamen
ut
excessus
et
gratiae
ipsius
abusus
absit:
nam
in
Deo
nostra
gaudia
esse
oportet.
Caeterum
eodem
nobis
adversum
quid
immittente,
tempus
opportunum
est
precibus,
ut
consolationem
accipiamus.
Neque
vero
maximo
rerum
omnium
successu,
et
omnis
mali
carentia
sic
nos
oblectari
par
est,
ut
bestias
aut
sues
abdomini
inservientes
:
sed
potius
agnoscenda
Dei
beneficentia
est,
virtute
sancti
sui
spiritus
nos
protegentis,
ut
pro
tot
tantisque
eius
beneficiis
gratias
illi
agamus.
Quoniam
vero
nonnunquam
tempestatibus
iis
agitamur,
quibus
sine
Dei
auxilio
ferendis
essemus
longe
inferiores,
plerumque
fit,
ut
donorum
Dei
obliti
potius
indignatione
et
mentis
aestu
agitati
sacrosanctum
eius
nomen
blasphemis
vocibus
laedamus,
quam
ad
preces
recurramus:
oportet
nos
in
istiusmodi
tentationum
procellis
ad
preces
ut
sacram
ancoram
confugere,
quandoquidem
opportuno
tempore,
id
est
in
maximis
angustiis,
et
omnibus
aliis
remediis
deficientibus,
Deum
invocare
iubemur,
ut
caecutientium
oculos
aperiat,
ad
auxilium
ipsius
intuendum,
et
nobis
tempore
opportuno
applicandum.
Quamobrem
et
prosperis
et
adversis
rebus
orandum
est.
Prosperis,
inquam,
ut
dona
ipsius
agnoscamus,
gratiasque
pro
illis
Deo
dignas
agamus:
adversis
autem,
ut
nullum
aditum
17*
|