5:261
DE
FUGIENDIS
IMPIORUM
SACRIS.
lum
eius
vestigium
appareat,
transferes?
Tu
denique
sub
diabolicae
missae
imagine
Domini
mensam
repraesentabis?
Tu
in
quo
Domini
mortem
ignominiose
traducas,
in
eo
te
eius
coenam
colere
persuadebis,
qua
nos
ad
praedicandam
mortem
suam
nominatim
exhortatur?
Quid
tecum
tacite
demurmures,
a
nemine
exauditur.
At
quum
totius
corporis
actione
sacrificium
esse,
quod
peragis,
diserte
pronuncies,
idne
est
mortem
Domini
adnunciare?
quam,
si
sacrificiis
locum
post
se
reliquit,
vanam
fuisse
consequitur.
Et
cur
non
semel
cavillis
eorum
omnibus,
quod
facile
est,
viam
praecludo?
Populum
enim,
quem
fabulae
suae
spectatorem
admittunt,
ad
sacrificii
celebritatem
convenisse
sciunt.
Huic
quod
exspectat
sacrificium
praestent
re
vera,
necne,
ad
rem
nihil
pertinet:
certe
quod
eius
opinione
sacrificium
haberi
velint,
exhibent.
Ad
flagitiosam
idoli
adorationem
paratum
vident.
Adorandum,
propriis
manibus,
ipsi
excelso
in
loco
statuunt,
quasi
easdem
simul
manus
et
ad
Deum
viventem
extendere,
et
ad
prostituendum
idololatrae
populo,
quocum
fornicetur,
idolum
attollere
possint.
Non
hic
dico,
quod
si
dixerim,
an
refellere
ipsi
sat
probe
queant,
nescio
:
ne
minimam
quidem
pietatis
scintillam
fovere
eos,
quibus
ad
nefandi
adeo
flagitii
gestionem
manus
suppetant,
quos
non
inter
medios
saltem
conatus
vires
omnes
ac
nervi
deficiant,
quibus
non
membra
omnia
horrore
tremant
ac
labascant.
Sed
id
solum
dicam,
cui
posthac
infitiando
non
erunt:
viam
illam,
qua
se
accedere
ad
Domini
coenam
iactabant,
ab
eius
accessu
tantum
abducere,
quam
haec
inter
se
duo
longe
differunt,
divinae
gloriae
strenuum
praestare
animosumque
praeconem,
et
perpetrandis
sacrilegiis
ducem,
praesidem,
auspicem
se
praebere.
Simul
etiam
reliquos
obtestor:
quibus
(si
quis
eos,
quod
ad
audiendas
missas
ingrediantur,
accuset)
responsare
mos
est,
missae
dum
intersunt,
sibi
quid
sacrificulus
seorsum
deblateret,
curae
non
esse:
sed
eam
symboli
tantum
loco
se
accipere,
quo
perinde
ac
si
sanctae
Domini
coenae
intersint,
mortis
eius
memoria
exerceantur.
Eos,
inquam,
obtestor,
posthac
nulla
ut
potius,
quam
hac
misera
excusatione
utantur.
Neque
(ut
spero)
utentur.
Siquidem
quum
animis
suis
recte
reputent,
quam
sit
utrumque
multis
modis
absurdum,
et
monumentum
mortis
Christi
facere
missam,
quae
nullam,
nisi
omni
oblivione
peiorem
eius
recordationem
hominum
[pag.
27]
animis
afferat
(utpote
quae
vim
eius
universam
obliteret
ac
sepeliat,
cum
summa
praeterea
Christi
ipsius
contumelia
coniuncta
sit)
et
eandem
dicere
sibi
propemodum
coenae
esse
loco,
in
qua
tantum
ab
adnuncianda
Domini
morte
absunt,
ipsam
ut
propemodum
abiurent.
Nam
primum
quantum
ad
missam
attinet,
quoquo
vertant
oculos,
quid
spectare
possunt,
quod
sibi
aeternae
illius
sanctificationis,
iustitiae,
redemptionis
per
unicum
Christi
sacrificium
|