[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


29:261  261  IN  I.  LIB.  SAMUEL.  CAP.  I.  262  nino  deficiamus,  sua  quidem  nobis  dona  largitur,  sed  multis  admixta  molestiis  et  difficultatibus,  ad  nostri  emendationem:  atque  adeo  beneficiendo  non  quiescit,  etsi  nostrae  voluntati  non  rebpondet  eius  liberalitas.  Novit  enim  optime  bonorum  abundantia  prosperoque  rerum  omnium  successu  mortales  a  Deo  fieri  alieniores,  his  suam  industriam,  illis  suos  labores  praedicantibus,  aliis  murmurantibus,  paucis  denique  Dei  benedictionem  agnoscentibus,  et  in  benedictione  bonitatem.  Verumtamen  licet  multi  sint  ingrati,  Deus  ab  illis  colitur  qui  &ua  omnia  accepta  ille  ferunt.  Porro  Deus  vires  nostras  exploratas  habet,  ac  dona  sua  paulatim,  ut  nobis  iudicat  profutura,  distribuit.  Et  haec  quidem  hactenus.  Sequitur  Annam  ab  aemula  sic  exagitatam  post  sumptum  cibum  secessisse,  et  in  maximis  animi  angustiis  moerentem  in  sanctuarium  oraturam  venisse.  In  quibus  verbis  subesse  quaedam  videtur  contradictio  :  nam  prius  dictum  est,  eam  neque  edisse  neque  bibisse,  hic  vero  post  sumptum  cibum  Deum  precaturam  venisse.  Sed  non  ignota  satis  usitata  phrasis,  ut  quum  moerore  et  tristitia  cibum  capientes  parum  edant  bibantve,  nihil  comedisse  dicantur,  non  quidem  quod  omnino  cibis  abstineant,  sed  quod  parcius  utantur.  Porro  in  istiusmodi  so-  Lemnibus  sacrificiis,  Deum  oraturi,  etiam  in  ipsius  conspectu  edendo  bibendoque,  sese  exhilarabant  oblectabantque  ex  ipsius  instituto.  Anna  vero  contra  moerenb,  nulla  re  oblectatur,  sed  in  maximis  animi  angustiis,  cibum  tamen  parcius  sumit.  Caeterum  quae  maxima  in  muliere  virtus  observanda  est,  conviciis  mutuis  et  iniuriis  non  modo  abstinet,  sed  Deo  rem  omnem,  supplex  ad  ipsum  confugiens,  permittit.  Ac  sane,  licet  non  exigua  virtus  est  iniurias  quascunque  patienter  tolerare,  non  ideo  tamen  vera  atque  perfecta  est.  Nam  saepe  corde  premimus  altum  dolorem,  saepe  multa  vel  hominum  metu,  vel  sinistri  aliquid  molientes  occultamus.  Itaque  non  hic  subsistendum,  sed  simultates  et  odia  deponenda,  quibus  Deus  a  nobis  alienior  effici  potest.  Quorsum  enim  Deum  precibus  fatigabimus,  nisi  omnibus  abiectis  simultatibus  et  odiis,  tanquam  in  eius  sinum  curas  nostras  depouamus?  Patientiae  quidem  laudem  iniurias  dissimulantes  coram  hominibus  assequi  possunt,  ut  multi  philosophi,  quos  tanta  patientia  donatos  fuisse  videmus,  ut  in  Deum  respexisbe  videri  possint.  Neque  enim  ullis  vel  contumeliis  vel  iniuriis  commovebantur:  quin  imo  caeteros  homines  ob  rem  levissimam  irascentes  merito  deridebant,  ut  notus  est  cuiusdam  inter  illos  risus:  Quid  si  asinus  calce  me  petiisset,  num  et  in  ius  vocarem?,  Omitto  similia  multa  virtutum  simulacra:  neque  enim  animis  veram  virtutem  colebant,  aut  vere  temperantes  erant,  sed  verbis  fucum  faciebant.  Quamobrem  hoc  unicum  esto  remedium  ad  veram  patientiam  quam  Deus   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci