29:261
261
IN
I.
LIB.
SAMUEL.
CAP.
I.
262
nino
deficiamus,
sua
quidem
nobis
dona
largitur,
sed
multis
admixta
molestiis
et
difficultatibus,
ad
nostri
emendationem:
atque
adeo
beneficiendo
non
quiescit,
etsi
nostrae
voluntati
non
rebpondet
eius
liberalitas.
Novit
enim
optime
bonorum
abundantia
prosperoque
rerum
omnium
successu
mortales
a
Deo
fieri
alieniores,
his
suam
industriam,
illis
suos
labores
praedicantibus,
aliis
murmurantibus,
paucis
denique
Dei
benedictionem
agnoscentibus,
et
in
benedictione
bonitatem.
Verumtamen
licet
multi
sint
ingrati,
Deus
ab
illis
colitur
qui
&ua
omnia
accepta
ille
ferunt.
Porro
Deus
vires
nostras
exploratas
habet,
ac
dona
sua
paulatim,
ut
nobis
iudicat
profutura,
distribuit.
Et
haec
quidem
hactenus.
Sequitur
Annam
ab
aemula
sic
exagitatam
post
sumptum
cibum
secessisse,
et
in
maximis
animi
angustiis
moerentem
in
sanctuarium
oraturam
venisse.
In
quibus
verbis
subesse
quaedam
videtur
contradictio
:
nam
prius
dictum
est,
eam
neque
edisse
neque
bibisse,
hic
vero
post
sumptum
cibum
Deum
precaturam
venisse.
Sed
non
ignota
satis
usitata
phrasis,
ut
quum
moerore
et
tristitia
cibum
capientes
parum
edant
bibantve,
nihil
comedisse
dicantur,
non
quidem
quod
omnino
cibis
abstineant,
sed
quod
parcius
utantur.
Porro
in
istiusmodi
so-
Lemnibus
sacrificiis,
Deum
oraturi,
etiam
in
ipsius
conspectu
edendo
bibendoque,
sese
exhilarabant
oblectabantque
ex
ipsius
instituto.
Anna
vero
contra
moerenb,
nulla
re
oblectatur,
sed
in
maximis
animi
angustiis,
cibum
tamen
parcius
sumit.
Caeterum
quae
maxima
in
muliere
virtus
observanda
est,
conviciis
mutuis
et
iniuriis
non
modo
abstinet,
sed
Deo
rem
omnem,
supplex
ad
ipsum
confugiens,
permittit.
Ac
sane,
licet
non
exigua
virtus
est
iniurias
quascunque
patienter
tolerare,
non
ideo
tamen
vera
atque
perfecta
est.
Nam
saepe
corde
premimus
altum
dolorem,
saepe
multa
vel
hominum
metu,
vel
sinistri
aliquid
molientes
occultamus.
Itaque
non
hic
subsistendum,
sed
simultates
et
odia
deponenda,
quibus
Deus
a
nobis
alienior
effici
potest.
Quorsum
enim
Deum
precibus
fatigabimus,
nisi
omnibus
abiectis
simultatibus
et
odiis,
tanquam
in
eius
sinum
curas
nostras
depouamus?
Patientiae
quidem
laudem
iniurias
dissimulantes
coram
hominibus
assequi
possunt,
ut
multi
philosophi,
quos
tanta
patientia
donatos
fuisse
videmus,
ut
in
Deum
respexisbe
videri
possint.
Neque
enim
ullis
vel
contumeliis
vel
iniuriis
commovebantur:
quin
imo
caeteros
homines
ob
rem
levissimam
irascentes
merito
deridebant,
ut
notus
est
cuiusdam
inter
illos
risus:
Quid
si
asinus
calce
me
petiisset,
num
et
in
ius
vocarem?,
Omitto
similia
multa
virtutum
simulacra:
neque
enim
animis
veram
virtutem
colebant,
aut
vere
temperantes
erant,
sed
verbis
fucum
faciebant.
Quamobrem
hoc
unicum
esto
remedium
ad
veram
patientiam
quam
Deus
|