6:260
quidem
agnoscunt
ac
confitentur,
lege
tamen
intus
iudicante
sentiunt.
Fit
etiam
e
converso,
ut
pii
prorsus
exinaniti
omni
perversa
sui
fiducia,
quae
vera
demum
est
humilitas,
locum
dent
Dei
gratiae,
unde
fortitudinem
sumant.
Non
igitur
iubendo
aut
exhortando
vires
nostras
Deus
reputat,
quum
id
ipsum
det,
quod
postulat,
atque
ideo
det
quia
per
nos
destituimur.
Iam
vero,
ut
nihil
praetermittat,
quod
odium
quolibet
modo
conflare
queat
Lutheri
sententiae
ac
nostrae,
originem
trahere
a
veteribus
haereticis
commemorat,
Prisciliano,
Manichaeo,
Marcione,
Cerdone,
ipsoque
adeo
Simone
Mago:
quos
tamen
omnes
impietate
dicit
fuisse
a
Luthero
superatos.
Dicerem
ingeniosum
esse
hoc
artificium,
si
quid
coloris
haberet.
Sed
quum
in
promptu
sit
palam
facere,
nimis
crassum
et
improbum
esse
mendacium,
quid
inde
lucri
speraverit
nescio:
nisi
forte
illud
est
quod
iam
dixi,
eum
satis
habuisse,
si
suae
modo
farinae
hominibus
placeret,
qui
neque
nostra
attingunt,
neque
inquirunt,
verumne
sit
an
falsum
quod
dicitur:
sed
Pighiana
omnia,
vel
Ecciana
eo
tantum
nomine
exosculantur,
quia
in
nos
scripta
sunt.
Vetus
et
obsoleta
est
haec
criminatio,
non
asPighio
primum
reperta.
Nam
Augustinum
sic
olim
vexabantl)
Pelagiani,
quasi
cum
Manichaeis
sentiret.
Sed
adversus
vanam
et
futilem
maledicentiam
semper
est
veritati
parata
defensio.
Ut
a
Simone
incipiam,
quid
causae
habet
Pighius,
cur
nos
eius
discipulos
faciat?
imo
cur
eum
prorsus
nominet?
Veteres
fere
omnes
mentionem
faciunt
Simonis,
eius
quoque
errores
recensent;
sed
nullus,
quod
sciam,
tale
aliquid
[pag.
39]
prodit,
quale
hic
Pighius
iactat.
Plurima
eius
deliria
refert
Irenaeus
libro
primo;
Tertullianus2)
nonnulla.
Augustinus
vero
quaecunque
vel
legerat,
vel
audierat,
colligit.3)
De
libero
vel
servo
arbitrio,
de
necessitate
vel
fortuito
eventu
rerum,
prorsus
nihil.
Docebat,
inquit,
promiscuos
concubitus;
Deum
non
fecisse
mundum;
negabat
carnis
resurrectionem;
asserebat
se
esse
Christum,
itemque
Iovem
se
credi
volebat;
Minervam
vero
Selenem4)
quandam
meretricem;
imagines
suas
et
illius
dabat
adorandas.
Dicebat
se
in
patris
persona
legem
dedisse
Iudaeis;
sub
Tiberio
in
filii
persona
putavisse5)
apparuisse;
postea
in
linguis
igneis
super
apostolos
venisse.
Haec
sunt,
quae
Augustinus
undique
ex
aliis
collecta
redigere
in
unum
catalogum
potuit.
Quid
hic
reperiet
Pighius,
cur
nos
faciat
Simonis
discipulos?
At
non
comminiscitur.
1)
Libr.
2.
ad
Bonifacium.
2)
Ste
omnino
legendum.
Quod
princeps
habet:
ornentur,
merum
vitium
est.
1)
Vexarant
1576
seqq.
2)
Cap.
20
de
praescriptionibus
haereticorum.
S)
De
haeresibus
ad
Quodvultdeum.
4)
Gallus
bene
emendas:
et
d'une
certaine
paillarde
nommee
Helene
il
disoit
que
c'estoit
Minerve.
5)
putavisse
(il
pensoit
estre
apparu)
omittunt
Beza
et
seqq.
|