50:260
bemus
sine
comparatione.
Nonnulli
ironiam
esse
existimant:
quasi
diceret
Paulus:
tu
tibi
blandiris
propter
aliorum
vitia:
verum
si
respicias
quis
sis
ipse,
tunc
habebis
laudem
tibi
debitam,
id
est
nullam:
quia
nemo
est,
qui
guttam
laudis
mereatur.
Postea
exponunt
quod
sequitur,
quisque
portabit
suum
onus,
pro
solet
portare.
Verum
absque
figura
aptius
sensus
cohaeret.
Verba
enim
hoc
sonant,
quoad
te
ipsum
solum,
habebis
laudem,
non
ex
aliorum
comparatione.
Scio
cur
ironia
illis
arrideat.
Quoniam
scilicet
apostolus
proxima
sententia
in
nihilum
redegit
totam
hominum
gloriam.
Sed
hic
Paulus
de
gloriatione
bonae
conscientiae
agit,
quam
Dominus
suis
concedit,
et
qua
Paulus
alibi
exsultat.
Ea
nihil
aliud
est
quam
gratiae
Dei
recognitio,
quae
hominem
minime
extollit,
sed
ad
Deum
glorificandum
incitat.
Talem
laudis
materiam
in
se
reperiunt
pii,
quam
non
meritis
suis,
sed
Dei
bonitati
acceptam
ferant.
Haec
est
gloriatio
nostra,
inquit
alibi
(2.
Cor.
1,
12),
testimonium
bonae
conscientiae,
quod
fideliter
versati
simus,
ete.
Et
Christus
(Matth.
6,
7):
Intra
in
cubiculum
tuum,
coram
patre
tuo
benefac
in
abscondito:
et
pater
tuus
qui
est
in
abscondito,
reddet
tibii).
5.
Quisque
enim
proprium
onus.
Ut
socordiam
et
fastum
nobis
excutiat,
proponit
nobis
Dei
iudicium:
ubi
quisque
rationem
vitae
suae
seorsum
reddet
absque
comparatione.
Hoc
enim
est
quod
nos
fallit:
quia
luscus
inter
caecos
bene
oculatus
sibi
videtur,
fuscus
inter
nigros
album
se
putat.
Istis
imaginationibus
negat
locum
fore
in
iudicio
Dei:
quia
illic
onus
suum
singuli
portabunt,
neque
alii
alios
suis
peccatis
absolverit.
Haec
est
genuina
mens
Pauli.
6.
Communicet
is,
qui
instituitur
in
sermone,
cum
doctore
in
omnibus
louis..
7.
Ne
erretis,
Deus
non
subsannatur.
Quod
enim
seminaverit
homo,
hoc
etiam
metet.
8.
Nam
qui
seminat
carni
suae,
ex
carne
metet
corruptionem:
qui
autem
seminat
spiritui,
ex
spiritu
metet
vitam
aeternam.
9.
Bonum
autem
faciendo
ne
defatigemur.
Nam
si
non
defecerimus,
metemus
opportuno
tempore.
10.
Ergo
ubi
tempus
habemus,
benefaciamus
erga
omnes,
praesertim
vero
erga
domesticos
fidei.
6.
Cummunicet
is.
Verisimile
est,
iam
tunc
neglectos
fuisse
doctores
et
verbi
ministros.
Quae
tamen
turpissima
est
ingratitudo.
Quam
indignum
est
enim
fraudare
victu
corporali
eos,
a
quibus
animae
nostrae
pascuntur?
Non
dignari
terrena
com-
J)
Addidit
Calvinus
in
margine:
Quamquam
proprie
loquendo
nihil
affirmat,
sed
hanc
demum
legitimam
ac
solidam
fore
docet,
si
quisque
suo
pretio,
non
autem
ex
alterius
vilitate
aestimetur.
Itaque
conditionalis
est
oratio:
quasi
diceret,
non
alios
censeri
probos
nisi
qui
seorsum
tales
reperiuntur.
|