49:260
recte
vivendi
principium
esse,
si
pendeant
homines
a
Dei
nutu,
nec
sibi
dubio
et
vacillante
animo
vel
digitum
movere
permittant
:
quia
fieri
non
potest
quin
ad
contumaciam
statim
prosiliat
temeritas,
ubi
longius
progredi
audemus
quam
persuasi
sumus
nobis
licere.
Si
quis
obiiciat,
errorem
semper
esse
perplexum,
ideoque
non
posse
infirmis
certitudinem
constare
quam
requirit
Paulus,
in
promptu
est
solutio,
talibus
ignosci,
modo
intra
suum
modulum
se
contineant.
Neque
enim
aliud
voluit
Paulus
quam
cohibere
immodicam
licentiam,
qua
fit
ut
plurimi
quasi
fortuito
se
ingerant
ad
res
dubias
et
incognitas.
Hunc
ergo
delectum
requirit
Paulus,
ut
omnibus
nostris
actionibus
praeeat
Dei
voluntas.
6.
Qui
curat
diem,
Domino
curat.
Quum
certum
esset
Paulo,
ex
ignoratione
Christi
provenire
dierum
observationem:
non
est
credibile1),
talem
ab
eo
corruptelam
in
totum
defendi:
et
tamen
ita
videntur
sonare
verba,
nihil
delinquere
qui
diem
observat.
Nam
Deo
nihil
acceptum
esse
potest
nisi
bonum.
Ergo
ut
eius
mentem
teneas,
distinguere
necesse
est
inter
opinionem,
quam
de
observandis
diebus
quis
conceperit,
et
observationem
ipsam,
cui
se
adstringit
Opinio
enim
superstitiosa
est;
neque
id
negat
Paulus,
qui
et
iam
infirmitatis
nomine
eam
damnavit
et
statim
apertius
damnabit.
Quod
autem
is,
qui
tenetur
ea
superstitione,
violare
diei
solennitatem
non
audet,
illud
approbatur
Deo:
propterea
quod
nihil
audet,
dubia
conscientia,
suscipere.
Quid
enim
faceret
Iudaeus,
qui
nondum
adeo
profecit
ut
dierum
religione
sit
liberatus?
habet
verbum
Domini,
quo
commendatur
dierum
observatio.
Necessitas
illi
imponitur
per
legem:
abrogatio
nondum
illi
perspecta
est.
Nihil
ergo
superest,
nisi
ut
ampliorem
revelationem
exspectans
contineat
se
intra
modum
captus
sui
:
nec
ante
beneficio
libertatis
fruatur,
quam
fide
illud
amplexus
sit.
Sic
et
de
eo
sentiendum
est,
qui
ab
immundis
cibis
sibi
temperat.
Nam
si
ita
perplexus
vesceretur,
illud
non
esset
e
manu
Dei
beneficium
accipere,
sed
rebus
vetitis
manum
iniicere.
Utatur
ergo
aliis,
quae
sibi
permissa
putat,
et
modum
intelligentiae
suae
sequatur.
Sic
gratias
aget
Domino,
quas
agere
non
posset
nisi
persuasus
esset,
Dei
beneficio
se
fuisse
pastum.
Ideo
non
erit
aspernandus,
tanquam
Dominum
hac
sua
sobrietate
et
pia
timiditate
offendat.
Nec
vero,
si
dicamus
infirmi
hominis
modestiam
Deo
probari,
non
quia
meretur,
sed
per
indulgentiam,
in
eo
quidquam
erit
absurdi
Caeterum
quia
nuper
exegit
mentis
certitudinem,
ne
quisque
suo
arbitrio
temere
hoc
vel
illud
servandum
suscipiat:
videndum
est
annon
hortetur
hic
potius
quam
affirmet:
quia
melius
hoc
modo
contextus
fluet:
Cuique
ratio
facti
sui
constet,
quia
reddenda
erit
apud
coeleste
tribunal
ratio.
Nam
l
)
quod
voluerit
.
.
.
.
defendere
|