9:26  diximus  manere  signa,  indignisque  Dei  gratiam  offerre,  nec  vim  promissionum  labefactari,  licet  non  recipiant  [pag.  38]  increduli  quod  offertur.  De  ministris  hic  non  agitur,  de  quibus  stulte  olim  dubitatum  est,  an  eorum  perfidia  vel  alia  quaevis  indignitas  sacramenta  vitiet.  Nobis  autem  sanctior  est  Dei  institutio,  quam  ut  eius  vis  ab  hominibus  pendeat.  Sit  igitur  aut  Iudas  aut  Epicureus  quispiam  sacrorum  omnium  contemptor  baptismi  vel  sacrae  coenae  minister:  non  secus  et  lavacrum  regenerationis,  et  spirituale  carnis  et  sanguinis  Christi  alimentum  fidelibus  per  eius  manum  a  Domino  conferri  statuimus,  quam  si  angelus  coelo  e  descenderet.  Nona)  quod  communi  ecclesiae  incuria  vel  conniventia  foveri  deceat  vitiosos  ministros,  et  qui  sacrum  locum  impura  vita  contaminant:  quin  potius  tam  publice  quam  privatim  danda  opera  est,  ut  talibus  inquinamentis  Dei  sanctuarium  purgetur,  si  fieri  potest.  Verum  si  quos  prorsus  impios  ad  honorem  obrepere  contingat,  vel  ambitiosus  quorundam  favor  impediat  ne  in  ordinem  cogantur  dissoluti,  vel  protinus,  ut  optandum  foret,  abdicentur,  quantumvis  detestabilis  sit  eorum  indignitas,  sacramentis  nihil  derogat:  quando  non  nisi  a  se  ipso  sumit  Christus  quod  illic  nobis  largitur,  a  ministris  autem  non  haurit  vel  derivat.  Itaque  quod  intentionem  consecrantis  necessario  requirunt  papistae,  perversum  et  exitiale  b)  figmentum  esse  non  dubitamus.  Sed  quum  Dominus  vere  semper  quod  figurat,  tam  per  impios  quam  fideles  ministros,  praestare  sit  paratus,  non  nisi  fide  recipi  fatemur,l)  quod  oblatum  est:  incredulos  vero  inanes  dicimus  vacuosque  discedere.  Neque  tamen  eorum  vitio  sacramenti  virtuti  quidquam  deperit.  Aditum  claudit  et  obserat  [pag.  39]  incredulus,  quominus  in  eius  animam  penetret  Dei  gratia.  Negamus  Dominum  ideo  manum  suam  retrahere:  quin  potius,  ut  sibi  perpetuo  constet,  ac  immensa  bonitate  sua  certet  cum  hominis  malitia,  vere  quod  respuitur  offerre  asserimus.  Sed  haec  duo  longe  inter  se  differunt,  fidem  Domino  constare  ad  praestandum  quod  signo  demonstrat:  et  hominem,  ut  fruatur  oblata  gratia,  locum  promissoni  dare:  quia  ut  quis  recipiat  quod  a)  Non  quod  communi  .  .  .  .  haurit  vel  derivat.  Haec  aberant  ab  autographo.  Bullingerus  paulo  aliter  scribendum  proposuerat:  Non  quod  curae  nobis  nihil  sit,  sancti  an  profani  sint  ministri,  aut  polluatur  orneturve  ministerium  sanctum:  sed  quod  significare  volumus,  nos  virtutem  sacramentorum  nequaquam  derivare  ex  dignitate  vel  indignitate  ministrorum.  Fatemur  alioqui  ministros  indignos  in  ordinem  redigendos,  et,  si  res  ita  flagitant,  ministerio  abdicandos.  b)  C.  habuerat:  diabolicum  figmentum.  Bullingerus  volebat:  inane  et  exitiale,  non  quod  ista  non  vere  dicerentur,  sed  ne  multi  inter  papistas  magnae  spei  viri  acerbis  huiusmodi  loquutionibus  offenderentur.  1)  ce  n'est  pas  a  dire  que  nous  y  recevions  rien  que  par  foy:  quod  parum  concinne  versum  videtur.