47:26
ciam.
Ergo
Ioannes,
Christum
proponens,
ipsum
testatur
esse
agnum
Dei:
quo
significat,
quascunque
sub
lege
victimas
Iudaei
offerre
soliti
erant,
minime
ad
peccata
expianda
valuisse,
sed
fuisse
tantum
figuras,
quarum
exhibita
fuerit
veritas
in
Christo
ipso.
Peccatum
singulari
numero,
pro
quavis
iniquitate
ponit:
ac
si
diceret,
Quidquid
est
iniustitiae
quod
Deum
.ab
hominibus
alienat,
per
Christum
tolli.
Et
,quum
dicit
mundi
peccatum,
hanc
gratiam
ad
totum
genus
humanum
promiscue
extendit:
ne
sibi
solis
Iudaei
missum
redemptorem
putent.
Sed
hinc
colligimus
universum
mundum
eodem
constringi
reatu:
et
quia
cuncti
sine
exceptione
mortales*
rei
sunt
iniustitiae
coram
Deo,
reconciliatione
opus
habere.
Ergo
Ioannes
generaliter
de
mundi
peccato
loquens,
nos
propriae
miseriae
sensu
afficere,
et
ad
quaerendum
remedium
hortari
voluit.
Nunc
vero
quod
omnibus
offertur
beneficium,
amplecti
nostrum
est,
ut
statuant
singuli
nihil
sibi
obstare
quominus
reconciliationem
in
Christo
inveniant,
si
modo
duce
fide
ad
ipsum
accedant.
Porro
unicam
tollendis
peccatis
rationem
statuit.
Scimus
ab
initio
mundi,
quum
omnes
convictos
teneret
propria
conscientia,
anxie
in
promerenda
venia
laborasse.
Inde
tot
expiationum
genera
quibus
Deum
placari
falso
putabant.
Fateor
quidem
adulterinos
omnes
placationum
ritus
a
sancto
principio
originem
duxisse,
quia
scilicet
Deus
sacrificia
instituerat
quae
homines
ad
Christum
dirigerent.
Sed
tamen
proprium
sibi
quisque
placandi
Dei
modum
confinxit.
Ioannes
autem
nos
ad
unum
Christum
revocat,
nec
aliter
quam
eius
beneficio
Deum
nobis
esse
propitium
docet,
quia
ipse
unus
tollit
peccata.
Quare
non
aliud
peccatoribus
reliquum
facit,
nisi
ut
ad
Christum
confugiant:
quo
humanas
omnes
satisfactiones,
piacula
omnia
et
redemptiones
evertit,
ut
certe
nonnisi
impia
commenta
sunt,
diaboli
astu
inventa.
Tollendi
verbum
bifariam
exponi
potest:
vel
quod
Christus
onus
quo
eramus
oppressi,
in
se
receperit,
quemadmodum
dicitur,
peccata
nostra
in
ligno
portasse
(1.
Petr.
2,
24):
et
Iesaias
dicit
pacis
nostrae
correctionem
illi
fuisse
impositam
(Ies.
53,
5),
vel
quod
peccata
aboleat.
Sed
quia
hoc
posterius
pendet
a
priore,
ideo
libenter
utrumque
recipio,
quod
scilicet
Christus
peccata
nostra
ferendo
auferat.
Quamvis
ergo
peccatum
in
nobis
perpetuo
haereat,
tamen
quoad
Dei
iudicium
nullum
est,
quia
abolitum
Christi
gratia
nobis
non
imputatur.
Nec
displicet
quod
Chrysostomus
annotat,
verbo
praesentis
temporis
continuum
actum
designari,
nam
expiatio,
qua
semel
defunctus
est,
semper
viget.
Caeterum
non
simpliciter
peccatum
a'Christo
tolli
docet,
sed
modum
simul
designat,
quod
scilicet
patrem
nobis
propitiaverit
mortis
suae
beneficio.
Hoc
enim
sub
agni
nomine
intelligit.
Sciamus
ergo
tunc
nos
demum
Christi
gratia
re-
26
|