41:26
se
potestate
terreni
principes
dum
insurgunt
contra
Deum:
imo
indigni
sunt
qui
censeantur
in
hominum
numero.
Potius
ergo
conspuere
oportet
in
ipsorum
capita
quam
illis
parere,
ubi
ita
proterviunt
ut
velint
etiam
spoliare
Deum
iure
suo,
et
quasi
occupare
solium
eius,
ac
si
possent
eum
e
coelo
detrahere.
Nunc
ergo
tenemus
sensum
huius
loci.
Sequitur,
23.
Tunc
rex
valde
exhilaratus
in
se
(vel,
super
eo)
Danielem
iussit
educi
ex
spelunca
:
et
eductus
fuit
Daniel
ex
spelunca:
et
nulla
corruptio
(vel,
laesio)
inventa
fuit
in
eo:
quia
credidit
(vel,
confisus
est)
Deo
suo.
Confirmat
Daniel
quod
prius
narravit
de
affectu
regis
Darii.
Sicuti
ergo
anxius
recesserat
in
palatium,
abstinuerat
a
cibo
et
potu,
et
abiecerat
omnes
voluptates
et
delitias:
sic
etiam
gravisus
est,
quum
audiret
sanctum
Dei
servum
mirabiliter
ereptum
esse
a
morte.
Postea
adiungit,
Et
iussu
regis
eductus
fuit
Daniel
e
spelunca:
et
nulla
corruptio
inventa
in
eo
fuit.
Hoc
non
potuit
adscribi
fortunae.
Ergo
illustravit
Deus
virtutem
suam,
quod
ita
evasit
salvus
Daniel,
ut
leones
eum
non
attigerint.
Discerptus
quidem
fuisset,
si
Deus
non
clausisset
leonum
ora:
sed
hoc
etiam
non
parum
valuit
ad
amplificandum
miraculum,
quod
nulla
laesio,
nullus
tactus
inventus
fuit
in
eius
corpore.
Quod
ergo
ei
sic
leones
pepercerint,
factum
est
arcano
Dei
auxilio:
et
hoc
etiam
clarius
innotuit,
ubi
proiecti
sunt
eius
calumniatores
in
speluncam,
quia
statim
lacerati
ac
vorati
sunt
a
leonibus,
sicuti
paulo
post
subiiciet.
Sed
notanda
est
ratio,
quae
additur,
fuisse
servatum,
quoniam
crediderit
Deo
suo.
Saepe
enim
continget,
ut
quis
tueatur
bonam
causam,
et
tamen
male
ac
infeliciter
succedat
:
quia
scilicet
fiducia
consilii
sui,
et
prudentia,
et
industria
aggreditur
quod
alioqui
laude
dignum
erat.
Non
mirum
igitur
est,
si
saepe
destituatur
prospero
successu,
qui
tamen
suscipiunt
bonas
causas
tuendas:
quemadmodum
in
profanis
omnibus
apparet.
Nam
historiae
omnium
aetatum
hoc
testantur,
saepe
periisse
eos
qui
tamen
iustam
causam
fovebant:
sed
hoc
factum
est
perversa
eorum
fiducia,
quoniam
scilicet
non
erat
illis
propositum,
Deo
servire:
potius
spectabant
laudem
et
plausum
mundi.
Ut
ergo
rapiebat
eos
ambitio,
sic
etiam
placebant
sibi
in
propriis
consiliis.
Et
hinc
manavit
dictum
illud
Bruti,
Virtutem
esse
rem
frivolam:
quia
putabat
indigne
secum
agi,
quod
quum
pugnasset
pro
tuenda
libertate
populi
romani,
tamen
non
haberet
deos
propitios,
sed
infensos.
Quasi
vero
debuerit
Deus
ei
suum
auxilium,
quod
nunquam
speraverat,
neque
unquam
petierat.
Scimus
enim
quam
superbo
fuerit
ingenio
vir
ille.
Ego
profero
unum
exemplum:
sed
si
diligenter
ex-
|