24:26  visset  Moses,  ut  egrederetur  ad  fratres  suos,  et  vidit  onera  ipsorum,  viditque  virum  Aegyptium  percutientem  quendam  Hebraeum  ex  fratribus  suis.  12.  Tunc  respexit  huc  et  illuc,  et  videns  quod  nemo  adesset,  percussit  Aegyptium,  atque  abscondit  in  arena.  13.  Et  quum  egressus  esset  postridie,  ecce,  duo  viri  Hebraei  rixabantur:  tunc  dixit  malefico:  Quare  percutis  propinquum  tuum?  14.  Qui  respondit:  Quis  te  constituit  principem  et  iudicem  super  nos?  an  ut  me  occidas  tu  loqueris,  sicut  occidisti  Aegyptium?  Itaque  timuit  Moses,  ac  dixit:  Certe  innotuit  haec  res.  15.  Pharao  etiam  audito  hoc  sermone,  quaerebat  interficere  Mosen.  Et  fugiens  Moses  a  facie  Pharaonis  mansit  in  terra  Madian,  seditque  iuxta  puteum.  l  l  .  Factum  autem  est,  quum  adolevisset.  Iam  specimen  illud  fidei  quod  celebrat  apostolus  proferre  se  incepit,  quum  spretis  aulae  delitiis  et  opibus  maluit  Christi  opprobrium  subire  Moses,  quam  extra  populi  electi  societatem  censeri  beatus.  Neque  enim  solo  gentis  suae  amore,  sed  promissionum  fide  adductus,  curam  hanc  suscepit,  qua  sciebat  exosum  se  fore  cunctis  Aegyptiis.  Etsi  autem  non  statim  se  abdicavit  divitiis,  honoris  gradu,  favore  et  potentia,  fuit  tamen  quoddam  praeludium,  ac  si  sponte  fallacibus  illecebris  se  exueret.  Unde  et  apostolus  (Hebr.  l  l  ,  24)  dicit  noluisse  censeri  in  regia  sobole.  Certe  non  dubium  est  quin  professus  sit  reditum  se  ad  veram  et  genuinam  cognationem,  a  qua  avulsus  fuerat,  appetere.  Ex  contextu  etiam  colligimus  non  venisse  ad  fratres  suos  tantum  ut  eorum  sortem  miseraretur,  sed  ut  solatii  aliquid  adferret,  adeoque  se  adiungeret  socium.  Neque  enim  tam  propinqua  erat  aula,  ut  quotidie  quasi  animi  gratia  ambulando  ipsos  viseret.  Atqui  dicit  postridie  se  rediisse.  Ergo  furtim  se  ex  aula  subduxit,  vel  petito  commeatu  subire  invidiam  maluit,  quam  non  aliquando  pium  dilectionis  erga  suos  affectum  detegere.  Refert  autem  se  vidisse  illorum  onera  vel  molestias,  ut  merito  deberet  iniusta  oppressio  eum  ad  ferendas  suppetias  pungere.  Addit  alterum  stimulum,  quod  Hebraeum  unum  ab  Aegyptio  percuti  viderit.  Est  autem  verisimile  nisi  ad  opus  essent  celeres,  dure  fuisse  ab  exactoribus  mulctatos,  deinde  ut  erant  expositi  improborum  libidini,  passim  quibuslibet  data  fuit  similis  violentiae  impunitas.  12.  Tunc  respexit  huc  et  illuc.  Hinc  clarius  patet  venisse  Mosen  eo  consilio  ut  miseris  fratribus  succurreret,  eosque  levaret  suo  auxilio  ac  iuvaret:  quando  caede  Aegyptii  ultus  est  iniuriam  uni  quidem  illatam,  sed  totius  gentis  communem.  Quamvis  autem  ad  hoc  facinus  edendum  instructus  fuerit  rara  fortitudine  spiritus  :  simul  tamen  coniuncta  fuit  infirmitas,  quae  arguit,  non  absque  haesitatione  eum  fuisse  aggressum  quod  tamen  suae  vocationis  esse  noverat.  Nam  Stephanus  testis  est  (Act.  7,  25)