7:259
259
PAULI
III.
ADMONITIO.
260
consequuta,
hincque
posteritatis
a
sacerdotio
repulsa
verbum
Domini
verum
et
ratum
fecerunt.
(2)
Nos
vero,
fiii,
quum
te
indigna
quaedam
decreta
in
conventu
Spirensi
ex
ipsis
actis
animadverterimus,
indigniora
vero
designata
esse,
et
talia,
quod
si
propositum
exitum,
quod
Deus
avertat,
consequantur^
non
solum
te
in
certissimum
animae
salutis
periculum
adductura,
sed
ecclesiae
paci
atque
unitati,
cui
[pag.
8]
super
omnia
studere
debemus,
maiorem,
quam
qua
hactenus
laborarint,
perturbationem
sint
allatura.
(3)
Noluimus
sane
praetermittere,
quin
te
a
Deo
nobis
honore
et
amore
primogeniti
commendatum,
his
nostris
literis
de
tanto
tuo
et
ecclesiae
periculo
admoneremus.
Quanquam
quidem
te,
non
ut
Heli
liberos,
admonendum
duximus,
quos
depravata
voluntas,
et
consuetudo
peccandi
indociles
prope
ad
rectam
disciplinam
reddiderant,
sed
ut
eum
potius,
qui
multorum
annorum
cursu
non
abiit
in
consilium
impiorum,
quo
maiorem
in
spem
venimus,
non
frustra
nos
admomtione
paterna
esse
apud
te
usuros.
(4)
Omnia
vero,
fili,
in
eo
sunt,
si
ab
umtate
ecclesiae
te
abduci
non
sinas,
a
consuetudine
maiorum
tuorum
religiosissimorum
principum
non
recedas,
sed
eundem,
ut
debes,
morem
in
omnibus,
[pag.
9]
quae
ad
ecclesiae
disciplinam,
ordinem
et
instituta
pertinent,
observes,
quem
multos
annos
summa
cum
pietatis
animi
tui
significatione
edidisti.
(5)
Is
vero
est
eiusmodi,
ut
quoties
de
his,
quae
ad
religionem
pertinent,
disceptatur,
ad
sedem
apostolicam
omne
iudicium
semper
referatur,
nihil
illa
inconsulta
statuatur.
Tu
vero
nunc,
fili,
quum
vel
de
concilio
generali,
tanquam
de
remedio
omnium
opportunissimo
afflictis
ecclesiae
rebus,
et
ipsius
imprimis
Germaniae
mentionem
facis,
vel
de
nationali,
cuius
etiam
meministi,
vel
de
futuro
ad
proximum
autumnum
imperiali
conventu,
in
quo
de
religione,
caeterisque
rebus,
quae
ad
illam
pertinent,
tractare
promittis,
ita
agis,
ita
statuis,
ut
supprimas
eius
nomen
ubique,
cui
fuerit
cognitum:
si
Caesarem,
iniusso
tuo,
tam
concilium,
quam
legitimam
causae
definitionem
polliceri
sustineas.
2)
Hic
mihi
Athalia
venit
in
mentem.
Nam
sicut
impudica
illa
canis,
quum
regem
Ioas
cerneret
in
solio
collocatum,
quia
tyrannidem
suam
videbat
concidisse,
clamabat
seditionem
esse
factam:
ita
putidum
hoc
scortum,
quum
tyrannidi
suae,
quam
Deo
et
hominibus
invitis,
sibi
per
summum
nefas
arrogat,
vel
minimum
derogari
videt,
coelum
terrae
miscet,
quasi
nihil
amplius
sit
in
mundo
salvum.
3)
O
quam
multis
et
quam
insignibus
documentis
compertum
habet
Caesar
paternum
hunc
amorem.
Quod
nisi
sibi
ab
hoc
idolo,
tanquam
a
Deo
sinistro
metuerent
christiani
principes,
possent
mira
paternae
caritatis
officia,
quae
pro
se
quisque
experti
sunt,
recensere.
Sed
quid
principum
arcana
excutere
opus
est?
quasi
vero
non
omnibus
etiam
infimis
palam
sit,
qualem
se
hactenus
patrem
illis
exhibuerit.
4)
Hic
quidem
olim
speciosus
erat
fucus
romanae
meretricis,
iactare
ecclesiae
unitatem:1)
sed
iam
cum
longo
quasi
attritu
obsolevit,
tum
[pag.
46]
flatu
oris
Domini
toties
discussus,
et
claris
scripturae
testimoniis
abstersus
ita
fuit,
ut
ad
colorandam
cius
deformitatem
apud
oculatos
parum
valeat.
Christus
enim
unicum
sanctae
unitatis
vinculum
est:
ab
eo
qui
discedit,
violat
turbatque
unitatem:
extra
eum
vero,
non
nisi
sacrilega
conspiratio
est.
Vocat
nos
ad
se
romanus
Antichristus,
praetextu
unitatis:
et
quicunque
tyrannidis
suae
iugo
non
sponte
alligari
se
sustinent,
eos
schismaticos
iudicat.
|