55:259  259  EPIST.  PETRI  I  260  iustitiam,  beati.  Timorem  vero  eorum  ne  timueritis,  neque  turbemini:  lb.  Sed  Dominum  exercituum  sanctificate  in  cordibus  vestris.  10.  Qui  enim,  ete.  Confirmat  proximam  sententiam  Davidis  testimonio.  Locus  ex  Psal.  34,  sumptus  est,  ubi  spiritus  testatur  bene  omnibus  fore,  qui  sibi  temperabunt  ab  omni  maleficio  et  noxa.  Communis  quidem  sensus  longe  aliud  dictat:  nam  homines  se  inimicorum  proterviae  expositos  fore  putant,  nisi  strenue  se  vindicent.  At  spiritus  Dei  non  aliis  felicem  vitam  promittit,  nisi  mansuetis,  et  malorum  patientibus.  Neque  enim  aliter  bene  habere  possumus,  nisi  Dominus  vias  nostras  prosperet.  Atqui  bonis  et  beneficis,  non  truculentis  et  ferocibus,  vult  adesse.  Sequutus  est  autem  Petrus  graecam  versionem  :  quamquam  in  sensu  parum  est  discriminis.  Ad  verbum  sic  habet  David,  Qui  diligit  vitam,  et  cupit  dies  videre  bonos.  Est  autem  hoc  optabile,  quum  Deus  in  hoc  mundo  nos  collocaverit,  cursum  nostrum  in  pace  transigere.  Modum  ergo  huius  boni  obtinendi  indicat,  si  iuste  et  innoxie  cum  omnibus  nos  geramus.  Ac  primum  notat  quae  linguae  vitia  cavenda  sint:  nempe  ne  contumeliosi  ac  petulantes  simus:  deinde  ne  fraudulenti  ac  duplices.  Hinc  ad  facta  descendit,  ne  quem  laedamus,  vel  ne  cui  inferamus  damnum:  sed  studeamus  erga  omnes  esse  benefici,  ac  humanitatis  officia  exerceamus.  11.  Quaerat  pacem.  Neque  enim  satis  est  oblatam  amplecti,  sed  dum  fugere  a  nobis  videtur,  sectanda  est.  Saepe  etiam  accidit,  ut  dum  eam  quaerimus  quantum  in  nobis  est,  alii  non  dent.  Propter  has  difficultates  et  obstacula,  iubet  eam  quaerere  et  persequi.  12.  Quoniam  oculi  Domini  super  iustos.  Hoc  ad  mitiganda  quaevis  mala  satis  efficax  solatium  esse  debet,  nos  a  Domino  respici,  ut  in  tempore  opem  ferat.  Summa  ergo  est,  quod  prosperitas  illa,  cuius  meminit,  ex  Dei  pendeat  tutela.  Nisi  enim  suis  prospiceret  Dominus,  essent  veluti  oves  lupis  in  praedam  expositae.  Et  sane  quod  tam  leviter  tumultuamur,  quod  subito  accendimur  ad  iracundiam,  quod  ardemus  vindictae  libidine,  hinc  fit  quia  non  reputamus  nos  curae  esse  Deo,  nec  in  eius  auxilio  acquiescimus.  Itaque  frustra  docebitur  tolerantia,  nisi  prius  imbuti  hac  doctrina  animi  fuerint,  Deum  nostri  curam  gerere,  ut  in  tempore  succurrat.  Contra  ubi  hoc  nobis  persuasum  est,  iustorum  causam  Deum  patrocinio  suo  tueri  velle,  primum  innocentiae  simpliciter  studemus:  deinde  quum  molesti  et  infesti  sunt  improbi,  ad  Dei  praesidium  confugimus.  Nam  quum  dicit,  aures  Domini  precibus  apertas,  ad  precandi  studium  nos  incitat.  Vultus  autem  Domini  super,  ete.  Hoc  membro  Dominum  significat,  nostrum  fore  vindicem,  quia