49:259
259
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
260
qui
de
hominum
factis
audent
pronuntiare
extra
Dei
verbum.
Proprio
domino
stat
vel
cadit.
Ac
si
diceret:
haec
potestas
proprie
Domini
est,
quod
servus
facit,
vel
improbare,
vel
acceptum
habere
:
itaque
iniurius
est
Domino,
qui
ad
se
rapere
eam
conatur.
Quod
autem
addit,
s
t
a
b
i
t
vero,
eo
non
tantum
iubet
nos
a
condemnandi)
abstinere,
sed
etiam
ad
clementiam
et
humanitatem
hortatur,
ut
semper
bene
speremus
de
eo
in
quo
cernimus
aliquid
Dei.
Quandoquidem
spem
nobis
fecit
Dominus,
quod
eos
confirmare
ad
plenum
velit,
et
ad
perfectionem
usque
adducere,
in
quibus
opus
gratiae
suae
inchoavit.
Nam
quod.
argumeutatur
a
Dei
potentia,
non
simpliciter
id
facit,
ac
si
diceret,
posse
id
facere
Deum
si
vellet:
sed
connectit
Dei
voluntatem
cum
potentia,
more
scripturae.
Neque
tamen
definit
hic
aliquid
perpetuum:
quasi
necesse
sit
stare
usque
in
finem,
quos
semel
Deus
erexit:
sed
tantum
admonet
ut
bene
speremus,
iudiciaque
nostra
in
hanc
partem
inclinent:
sicut
etiam
alibi
docet:
qui
coepit
in
vobis
opus
bonum,
perficiet
usque
in
finem.
In
summa
ostendit
Paulus,
quo
propendeant
eorum
iudicia,
in
quibus
viget
caritas.
5.
Hic
quidem
diem
prae
die
aestimat:
ille
autem
peraeque
aestimat
omnem
diem.
Unusquisque
sententiae
suae
certus
siti
6.
Qui
curat
diem.
Domino
curat:
qui
non
curat
diem,
Domino
non
curat.
Qui
vescitur,
Domino
vescitur:
gratias
enim
agit
Deo.
Et
qui
abstinet,
Domino
abstinet:
et
gratias
agit
Deo.
5.
Hic
quidem.
Nuper
de
religione
in
ciborum
delectu
loquutus
erat
:
nunc
alterum
exemplum
addit
de
discrimine
dierum
:
utrumque
autem
ex
iudaismo
erat.
Siquidem
quum
Dominus
inter
cibos
discernat
in
lege
sua
et
quosdam
immundos
esse
pronuntiet,
quorum
usu
interdicit:
quum
dies
praeterea
festos
et
solennes
indicat,
eosque
observari
praecipiat
:
Iudaei,
a
pueritia
enutriti
in
doctrina
legis,
non
poterant
deponere
dierum
reverentiam,
quam
ab
initio
conceperant
et
cui
tota
vita
assueverant:
non
audebant
cibos
attingere,
a
quibus
tamdiu
abhorruerant.
Quod
iis
opinionibus
imbuti
erant,
infirmitatis
erat:
nam
aliter
sensissent,
si
certa
illis
ac
liquida
christianae
libertatis
notitia
constitisset.
Ab
eo
autem
se
abstinere1)
quod
putabant
sibi
illicitum,
id
erat
pietatis
:
quemadmodum
audaciae
fuisset
ac
contemptus,
si
quid
repugnante
conscientia
tentassent.
Hic
ergo
optimam
moderationem
apostolus
adhibet,
quum
iubet
quemque
sui
consilii
esse
certum:
quo
intelligit
tantum
oportere
esse
obedientiae
studium
in
christianis,
ut
nihil
agant,
quod
non
existiment,
vel
potius
certi
sint
placere
Deo.
Ac
omnino
tenendum
est,
hoc
*)
Quod
autem
ab
eo
se
abstinebant
|