49:258
quibusnam
quaestionibus
ferendis
quisque
sit
idoneus,
et
attemperanda
singulis
secundum
captum
suum
doctrina.
2.
Qui
credit,
vescatur
quibuslibet1).
In
diversa
lectione
quid
sequutus
fuerit
Erasmus,
non
video.
Mutilam
enim
sententiam
reddidit,
quum
plena
sit
in
verbis
Pauli:
et
pro
articulo
relativo
improprie
posuit
alius
quidem
credit
Nec
illud
asperum
aut
coactum
videri
debet,
quod
infinitivum
pro
imperativo
accipio:
quoniam
ista
loquendi
formula
Paulo
usitatissima
est.
Credentes
ergo
appellat,
qui
certitudine
conscientiae
sunt
praediti:
his
permittit
indifferentem
rerum
omnium
usum.
Interim
olera
edit
infirmus
et
ab
iis
abstinet,
quorum
non
putat
usum
licere
sibi.
Si
vulgata
lectio
magis
placet2),
sensus
erit,
iniquum
esse
ut
qui
libere
omnibus
vescitur,
quia
sibi
licere
credit,
ad
eandem
normam
exigat
teneros
adhuc
in
fide
et
debiles.
Nam
aegrotos
exponere
(ut
quidam
fecerunt)
ridiculum
est.
3.
Qui
edit,
non
contemnat
Prudenter
et
apposite
utrinque
vitiis
occurrit.
Hoc
enim
vitio
laborant
qui
sunt
firmiores,
ut
eos,
qui
inanibus
scrupulis
detinentur,
tanquam
superstitiosulos
despiciant,
atque
etiam
irrideant:
contra
hi
vix
sibi
cavere
a
temerariis
iudiciis
queunt,
ut
non
damnent
quod
non
assequuntur.
Quidquid
ergo
fieri
contra
suum
sensum
cernunt,
illud
malum
esse
putant.
Illos
ergo
a
contemptu
dehortatur,
hos
a
nimia
morositate.
Ratio
autem
quam
addit,
quia
pertinet
ad
utrumque
hominum
genus,
utrique
membro
aptanda
est.
Quum
vides,
inquit,
hominem
illuminatum
Dei
cognitione,
satis
testimonii
habes
quod
a
Domino
assumptus
sit:
eum
si
vel
contera
nis
vel
damnas,
reiicis,
quem
Deus
amplexus
est.
4.
Tu
quis
es,
qui
alienum
servum,
ete.
Quemadmodum
inciviliter,
imo
superbe
inter
homines
facias,
si
alienum
servum
adigere
ad
tuas
leges
velis,
et
omnia
eius
facta
ad
arbitrii
tui
normam
exigere:
ita
nimium
tibi
sumis,
si
quid
in
servo
Dei
condemnas,
quia
tibi
non
placet.
Non
enim
tuum
est,
illi
praescribere
quid
faciat
et
quid
non
faciat:
neque
illi
necesse
est
ad
tuam
legem
vivere.
Quod
autem
iudicandi
facultas
nobis
adimitur,
tam
ad
personam,
quam
ad
facta
pertinet.
In
quibus
tamen
multum
est
differentiae:
hominem
enim,
qualiscunque
sit,
debemus
arbitrio
Dei
relinquere.
De
factis
eius
non
licet
quidem
statuere
secundum
nostram
ipsorum
aestimationem:
sed
ex
verbo
Dei.
Iudicium
vero,
quod
a
verbo
sumitur,
neque
humanum
est,
neque
alienum.
Vult
ergo
hic
Paulus
nos
ab
omni
iudicandi
temeritate
arcere,
in
quam
incidunt
*)
In
hac
versione
sequutus
sum
lectionem
codicis
mei,
ubi
non
repetitur
secundo
loco
relativum,
sed
articulus
prae*
positivus
eius
loco
habetur:
quae
mihi
etiam
melius
quadrare
videtur.
2)
ea
quoque
mihi
non
improbatur.
|