52:257
Toi
CAPUT
L
258
12.
Gratiam
habeo.
Magna
est
apostolatus
dignitas,
quam
sibi
Paulus
vendicavit.
Ipse
autem,
superioris
vitae
respectu,
nequaquam
tanto
honore
dignus
censeri
poterat:
ideo,
ne
arrogantiae
damnetur,
necessario
ad
personae
suae
mentionem
descendit:
et
suae
quidem
indignitatis
liberam
confessionem
edit.
Caeterum
nihilominus
se
gratia
Dei
esse
apostolum
praedicat.
Imo
quod
videbatur
autoritatezn
illi
abrogare,
in
suum
commodum
transfert:
quod
eo
magis
in
se
reluceat
Dei
gratia.
Christo
gratias
dum
agit,
a
se
ipso
removet
invidiam:
et
ansam
huic
quaestioni
praecidit,
dignus
sit
necne
functione
tam
honorifica.
Quoniam,
utcunque
per
se
non
excellat,
sufficit
tamen
a
Christo
fuisse
electum.
Multi
quidem
eadem
verborum
forma
humilitatem
prae
se
ferunt,
sed
procul
absunt
a
Pauli
sinceritate,
cuius
consilium
fuit,
non
tantum
animose
gloriari
in
Domino,
sed
omni
propria
gloria
cedere.
Qua
de
re
autem
agit
gratias?
quod
in
ministerio
fuerit
collocatus:
inde
enim
colligit,
se
fidelem
iudicatum.
Neque
enim
Christus
ambitiose
quosvis
assumit,
sed
tantum
eligit
idoneos:
ergo
quoscunque
honore
dignatus
est,
hos
tanquam
dignos
amplectamur.
Neque
his
repugnat,
quod
Iudas
secundum
Psalmi
(109,
9)
vaticinium
ad
breve
tempus
evectus
est,
ut
mox
caderet.
Diversa
enim
fuit
Pauli
ratio,
sicut
in
alium
finem,
et
alia
lege
honorem
adeptus
est,
dum
pronuntiavit
Christus,
sibi
vas
fore
electum
(Act.
9,
5).
Atqui
videtur
hoc
modo
Paulus
fidelitatem,
qua
prius
pollebat,
causam
facere
suae
vocationis.
Si
ita
esset,
ficta
esset
atque
absurda
gratiarum
actio.
Neque
enim
tam
Deo
acceptum
referret
suum
apostolatum,
quam
proprio
merito.
Nego
igitur
hunc
esse
sensum,
quod
ideo
in
ordinem
apostolicum
fuerit
cooptatus,
quia
praecognita
esset
Deo
eius
fides.
Nihil
enim
praevidere
boni
in
illo
potuit
Christus,
nisi
quod
pater
in
eum
contulerat.
Quare
manet
illud
semper
verum,
Non
vos
me
elegistis,
sed
ego
elegi
vos
(Iohan.
15,
16).
Potius
argumentum
suae
fidei
inde
ducere
voluit,
quia
apostolus
creatus
erat
a
Christo.
Nam
quos
ita
creat,
quasi
suo
decreto
pronuntiat
habendos
sse
fideles.
In
summa,
iudicium
hoc
non
refertur
ad
praescientiam,
sed
potius
testimonium
significat,
quod
hominibus
redditur.
Ac
si
dixisset:
Gratiam
habeo
Christo,
qui
me
in
ministerium
vocando,
palam
fecit
meam
sibi
fidem
probari.
Interponit
et
aliud
Christi
beneficium,
quod
ipsum
confirmaverit,
vel
potentem
reddiderit:
quo
verbo1)
non
modo
Intelligit
se
Dei
manu
principio
semel
fuisse
formatum,
ut
idoneus
ad
munus
suum
foret,
sed
simul
complecti'
tur
continuam
gratiae
subministrationem.
Neque
enim
satis
fuisset,
semel
esse
fidelem
declaratum,
nisi
eum
perpetuo
auxilio
confirmasset
Christus.
*)
intelligo
Calvini
opera.
Vol.
LU.
|