41:256
perniciem
nostram.
Ergo
diligenter
expendere
convenit
hunc
locum,
et
assidue
meditari,
ubi
dicit
propheta,
Quamvis
apostatae
blanditiis
decepti
cultum
Dei
repudient,
prodant
ecclesiam
et
pietatem
abnegent,
tamen
staturos
in
fide
omnes
pios.
Non
est
igitur
quod
quisquam
obtendat
exempla
levitatis,
quo
suam
culpam
tegat,
si
imitetur
homines
perfidos
et
duplices,
vel
hypocritas,
quoniam
hic
nobis
depingit
angelus
ecclesiae
imaginem
quum
dicit
multos
quidem
fore
defectores,
sed
tamen
eorum
levitatem
et
inconstantiam,
imo
perfidiam
non
fore
obstaculo
filiis
Dei,
quominus
prosequantur
fidei
et
pietatis
suae
cursum.
Sed
notandum
etiam
est
epitheton
quo
pios
ornat,
quum
dicit,
populus
cognoscens
Deum
suum.
Posset
nomen
populi
trahi
ad
ipsum
vulgus,
sed
illud
esset
coactum.
Posset
etiam
simpliciter
opponi
profanis
gentibus:
sed
puto
hic
subesse
obliquam
antithesin
inter
veros
et
genuinos
Abrahae
filios,
et
inter
falsos
Israelitas,
qui
sese
iactabant
esse
membra
ecclesiae,
quum
tamen
nihil
haberent
praeter
inanem
titulum.
Nam
apud
prophetas,
sicuti
apud
Mosen
nomen
populi
saepe
accipitur
in
bonam
partem,
pro
gente
illa
electa,
quam
Deus
scilicet
adoptaverat
in
peculium.
Israelitae
omnes
qui
ex
Abraham
erant
progeniti
secundum
carnem,
plenis
buccis
gloriabantur
se
esse
populum
electum,
semper
nomen
populi
illis
erat
in
ore.
Hic
autem
propheta
perstringit
stultam
iactantiam
eorum
qui
solebant
ita
praetexere
Dei
nomen,
quum
tamen
nihil
in
ipsis
solidum
esset.
Ergo
populus
qui
cognoscent
Deum
suum,
hoc
est,
populus
Dei,
sese
roborabit,
sed
per
correctionis
speciem
adiungit,
qui
cognoscent
Deum,
quemadmodum
Psalmo
septuagesimo
tertio
(v.
1),
Quam
bonus
Israeli
Deus
his
qui
recto
sunt
corde.
Restringit
illic
propheta
nomen
Israelis
ad
electos
Abrahae
filios,
nempe
qui
pietatem
serio
et
ex
animo
colebant,
quoniam
illud
in
consuetudinem
venerat,
secure
Dei
nomine
abuti.
Sic
ergo
nunc,
Populus
qui
cognoscent
Deum
suum,
qui
etiam
iidem
sunt
verus
populus,
hoc
est,
quos
Deus
agnoscit
pro
suo
electo
populo.
Discernit
hoc
modo
angelus
inter
carnales
filios
Abrahae,
et
inter
pios
Dei
cultores.
Iam
hoc
etiam
observatu
dignum
est,
dum
causam
et
quasi
fundamentum
constantiae
assignat
angelus
in
cognitione
Dei.
Quomodo
igitur
fiet,
ut
sint
aliqui
residui,
ubi
apostatae
sese
ita
prostituerint?
Nempe
quia
cognitio
Dei
praevalebit,
ut
superent
hos
insultus,
vel
fortiter
repellant,
neque
succumbant
ullis
tentationibus.
Videmus
ergo
ubi
posita
sit
nostra
fortitudo,
nempe
in
Dei
cognitione.
Cognitio
autem
hic
non
tantundem
valet
ac
frigida
imaginatio,
sed
accipitur
pro
fide
quae
radicem
vivam
egit
in
cordibus.
Hinc
sequitur,
non
cognosci
vere
Deum
a
nobis,
nisi
ubi
fortiter
pugnamus
dum
ad
experimenta
veniendum
est,
et
manemus
firmi
|