29:256  emissurus  est.  Dei  vero  filii  esse  non  possumus  nisi  omni  odio  et  simultate  deposita  mutuam  inter  nos  familiaritatem  et  fraternitatem  colamus.  Et  de  precibus  quidem  hactenus.  Alterum  observandum  est  in  Dei  cultu  caput,  ne  corruptelis  nostris  illum  alteremus,  qua  in  re  magnum  admittitur  sacrilegium.  Velut  si  quis  exempli  gratia  gradum  aliquem  ac  dignitatem  in  ecclesia  donis  excellentioribus  ornatus  sit  assequutus,  et  propterea  nimia  honorum  cupiditate  et  ambitione  turgeat,  nonne  Dei  cultum,  quem  sacrosanctum  nobis  esse  oportuit,  pervertere  et  polluere  merito  dicetur?  Quare  danda  nobis  opera  ut  quoscunque  Deus  ad  suum  cultum  ritus  instituit,  ad  verum  usum  referamus,  nempe  illis  tanquam  instrumentis  utamur  quibus  ad  Deum  propius  accedamus,  mutuamque  pacem  ac  familiaritatem  cum  fratribus  foveamus:  vetera  odia,  simultates,  contentiones  ex  quibus  aliae  subinde  nascerentur  perpetua  oblivione  sopiamus:  denique  ne  cum  proximis  ullas  inimicitias  exerceamus:  sed  mutuas  operas  potius  ad  proximorum  salutem  quaerendam  et  promovendam  pro  viribus  conferamus.  Deinde  si  donis  excellentioribus  a  Deo  simus  ornati,  ne  efferamur,  sed  illis  modeste  utamur,  scientes  inter  se  tanquam  ignem  et  aquam  pugnare  superbiam  et  ecclesiam  Dei,  id  est  sincere  et  ex  animo  Deum  colentes  toto  coelo  a  superbis  et  ambitiosis  hominibus  distare  oportere.  Neque  enim  sese  mortalis  ullus  vel  tantillum  effert  superbia,  quin  tantundem  de  Dei  gloria,  quantum  in  illo  est,  detrahat:  atque  Dei  dona  profanet  atque  polluat,  quum  ambitione  turgidus  honores  ab  hominibus  appetit,  qui  soli  Deo  bonorum  omnium  autori  debentur:  immo  sibi  quod  Dei  est  proprium,  veluti  plumis  eius  superbiens,  arrogat.  Quare  non  tantum  ille  est  abusus,  sed  mera  Dei  donorum,  quae  in  nobis  lucere  debebant,  profanatio  et  pollutio.  Immo  et  ipsi  Deo  gigantum  more  bellum  inferre  tanquam  solio  spoliaturi  videntur,  qui  gloriam  suam  apud  homines  quaerunt.  Accedit  et  aliud  non  minus  vitium:  puta  proximorum,  quos  pro  donorum  a  Deo  accepturum  mensura  iuvare  oportebat,  iniuria  et  contumelia,  cum  iniusta  dominatione  et  saepe  fastidio  coniuncta.  Infcolerandus  sane  donorum  Dei  abusus.  Quamobrem  tanto  maiorem  in  illis  esse  modestiam,  quos  Deus  ad  ministerium  vocat,  oportet,  quanto  maiora  dona  sunt  consequuti:  ut  vitae  exemplo  reliquos  ad  Dei  cultum  pelliciant,  quibus  donorum  excellentia  praeire  Deus  voluit.  Caeterum  omnis  adversus  inimicos  fugienda  vindicta  et  saevitia,  licet  tamen  multis  iniuriis  ab  ipsis  provocati.  Exemplo  nobis  esto  David  ille,  cuius  in  ipsos  inimicos  nota  benevolentia:  Ego,  inquit  de  hostibus  loquens,  quum  laborarunt  indui  me  sacco,  afflixi  ieiunio  animam  meam:  et  oratio  mea  in  sinum  meum  versa  est  Quasi  socius,  quasi  frater