29:255  255  HOMILIA  II.  256  ninnam  prolificam  testificatio.  Sed  quanta  sit  mortalium  perversitas,  hinc  oro  discite,  Dei  donis  misere  sic  abutentium.  Nam  in  quem  finem  ea  nobis  Deus  largitur,  nisi  ut  proximos  adiuvemus,  cuius  rei  frequenter  sacrae  scripturae  nos  admonent,  praecipientes  ut  quaecunque  a  Deo  accepimus,  in  proximorum  quibus  devincti  natura  sumus  utilitatem  et  commoda  convertamus,  et  cum  quadam  cura  et  sollicitudine  egentibus  distribuamus?  Quare  qui  maiora  dona  quam  alii  acceperunt,  sese  tanto  magis  egenis  proximis  devinctos  noscunto.  Secus  vero  qui  faxint,  ac  minoribus  donis  prae  se  donatos  contempserint,  sciunto  se  perinde  facere  ac  si  membratim  laceros  et  a  corpore  Christi  revulsos  canibus  proiicerent.  Itaque  magnum  est  hac  in  parte  hominum  adversus  Deum  insurgentium,  dum  proximos  adeo  flocci  faciunt,  ingrati  animi  vitium.  Accedit  ad  superiora  non  tanti  fuisse  gratiam  illam  quam  acceperat  Pheninna,  ut  prae  illa  fuerit  Anna  contemnenda,  et  cum  tanto  fastu  irritanda.  Nam  felix  prole  est  Pheninna,  sed  Anna  sterilis.  At  Dei  timore,  qui  maximus  est  honor,  et  laude  summa  dignissimus,  Anna  sese  commendabat.  Ecquid  enim  pretiosius  esse*  nobis  debet  Dei  timore  et  veneratione  non  simulata?  Gloriatur  tamen,  sed  quam  inani  gloria  Pheninna!  Neque  vero  vitium  istud  insolens,  sed  omnibus  saeculis  commune.  Hinc  nata  apud  Ethnicos  benedictionem,  quam  in  fructu  ventris  scripturae  promittunt,  conviciis  lacerandi  licentia.  Fructus  enim  ventris  in  singularibus  Dei  beneficiis  reponitur,  at,  quaeso,  quam  multae  stolidae  mulieres  dum  propter  susceptos  liberos  efferuntur  et  gloria  turgent,  aliis  adversus  Dei  maiestatem  contumeliosis  verbis  insurgendi  occasionem  praebuerunt,  ac  veluti  lacerandi  his  verbis,  Ergone  sues  septem  aut  novem  catulos  educere,  me  vero  ne  infantem  quidem  posse?  Ita  Dei  benedictio  in  ludibrium  et  contemptum  versa  est,  eorum  superbia  et  arrogantia  qui  Dei  beneficentia  tantopere  sunt  abusi.  Digna  sunt  ista  quae  diligenter  a  nobis  notentur,  ut  Deum  oraturi  omni  simultate  et  odio  vacui  ac  spoliati  ad  eum  accedamus.  Certum  enim  est  odia  cum  proximis  exercentibus  coelorum  aditum  occlusum,  atque  preces  potius  Deo  memoriam  peccatorum  refricare  quam  ipsos  eidem  conciliare,  immo  ipsas  preces  in  peccata  summa  nostra  cum  confusione  converti.  Idcirco  Dominus  noster  Iesus  Christus  fideles  apud  Mathaeum  admonet,  ut  si  munus  ad  altare  offerentes  memiuerint  a  se  proximos  offensos,  omisso  coram  altari  munere  reconcilientur  ipsis,  irritis  alioquin  coram  Deo  futuris  precibus.  Ergo  quicunque  suas  Deo  preces  gratas  et  acceptas  esse  volet,  fratri  primum  reconciliator.  Quorsum  enim  preces  apud  illum  fundereotur?  Si  patri  filius  exosus  est,  nec  supplex  veniam  deprecari  vult,  frustra  querulas  voces