6:254
unum
esse
pro
omnibus.
Si
quis
nostrum
simpliciter
ita
diceret,
nihil
esse
qui
docet,
nihil
esse
qui
hortatur,
quibus
facibus
suas
in
nos
furias
Pighius
armaret?
Nunc
in
Paulum
dentes
suos
paulisper
stringat.
Quaerat
per
ludibrium,
quid
se
ita
scribendo
et
loquendo
conficiat?
cur
tot
subeat
labores?
tot
se
periculis
obiiciat?
tot
molestiis
et
curis
se
excruciet?
nullum
cursitandi
finem
faciat?
si
haec
omnia
nihil
sunt.
His
omnibus
respondet
Paulus,
se
spiritus
habere
ministerium,
quo
evangelii
praedicationem
inscribat
hominum
[pag.
30]
cordibus,
non
per
suam
industriam
et
operam,
vel
proprio,
quod
aiunt,
marte,
sed
spiritu
Dei
vivi
(2
Cor.
3,
3.
6).
Iam
audis,
unde
sit
efficacia
ministerii:
nempe
ex
arcana
spiritus
sancti
actione,
non
hominis
labore,
aut
studio.
Audis
praeterea,
non
inane
esse
ideo
instrumentum,
quo
ad
implendum
opus
suum
manus
Dei
utitur.
Hanc
igitur
suam
defensionem
sanctus
apostolus
nobis
quoque
accommodet
in
communi
causa.
Quaerit
Pighius,
quorsum
noster
in
scribendo
et
concionando
labor,
si
homo,
ante
fidem,
Satanae
vinculis
captivus
tenetur,
ut
sanam
doctrinam
recipere
atque
amplecti
per
se
nequeat;
ubi
autem
Dei
spiritu
illuminatur,
efficaciter
et
necessario
eam
recipit?
Respondeat
hic
Paulus:
quia
evangelium
Deus
in
hunc
finem
destinavit,
ut
per
ipsum
spiritum
sui
virtutem
exsereret
(Rom.
1,
16;
1
Cor.
1,
18).
Quid
amplius
vis?
Solus
est
Deus
qui
agit:
sed
quia
spiritus
sui
virtatem
quodammodo
in
evangelii
praedicatione
inclusam
esse
voluit,
non
vana
neque
inutilis
est
nostra
opera,
quae
eius
providentiae
servit.
Non
est
igitur
cur
festivitatis
laudem
ex
scurrilitate
hic
captet,
dum
nobis
responsum
affingit,
sive
bene,
sive
male,
nos
agere
hoc
necessario,
non
consilio,
aut
ratione.
Nos
quidem,
si
nescit,
neque
sapientia
nostra,
neque
fortuito
excitati
sumus
ad
hoc
ministerium,
sed
certo
et
stabili
Dei
consilio,
efficacique
spiritus
sancti
motu.
Neque
enim
separatam
habemus
rationem
a
Paulo,
qui
et
Dei
electione
se
fuisse
ab
utero
destinatum
ad
munus
apostoli
praedicat,
nec
se
ante
coepisse,
quam
dies
venisset
a
Deo
constituta
(G-al.
1,
15).
Sed
quid
hoc
ad
insulsum
Pighii
dicterium?
Simul
enim
certi
sumus,
secundum
hanc
Dei
electionem,
nos
ministerium
exercere,
et
ei
acceptum,
et
in
salutem
fidelium
efficax,
et
ecclesiae
salutare.
Atque,
ut
verbis
etiam
Augustini1)
loquar,
exhortamur
et
praedicamus,
ut
qui
aures
habent
audiendi,
audiant;
atque
ideo
facimus,
quia
scimus
paucis
esse
donatum,
ut
sine
hominis
ministerio
intelligant:
[pag.
31]
multis
vero
id
esse
donatum,
ut
Deo
per
homines
credant.
Quolibet
tamen
modo
annunciemus
hominibus
Dei
verbum,
procul
dubio,
qui
sic
audit
ut
obediat,
donum
Dei
est.
1)
De
bono
perseverantiae.
|