52:252
meminit
Suetonius,
quae
etiam
inter
grammaticos
a
sanis
hominibus
merito
semper
derisa
fuit.
Neque
enim
poterat
non
ridicula
videri
haec
curiositas,
utili
rerum
cognitione
posthabita,
aetatem
consumere
in
quaerenda
Achillis
vel
Aiacis
prosapia,
ingenium
suum
fatigare
in
numerandis
Priami
filiis.
Si
hoc
non
fertur
in
puerili
scientia,
ubi
oblectationi
est
locus,
quanto
minus
in
coelesti
sapientia
erit
tolerabile?
Genealogias
vocat
infinitas,
propterea
quod
inanis
curiositas
nullum
habet
modum,
sed
ex
labyrintho
subinde
in
labyrinthum
revolvitur.
Quae
quaestiones.
Aestimat
a
fructu
doctrinam.
Quaecunque
enim
non
aedificat,
repudianda
est,
etiamsi
nihil
aliud
habeat
vitii
:
quaecunque
vero
ad
concertationes
solum
excitandas
valet,
duplici
nomine
damnanda
est.
Tales
porro
sunt
omnes
argutiae
quibus
ingenium
suum
ambitiosi
homines
exercent.
Meminerimus
ergo
ad
hanc
regulam
exigendas
esse
omnes
doctrinas,
ut
ea
demum
probetur
quae
ad
aedificationem
facit:
quae
vero
disceptationum
materiam
praebent
absque
fructu,
respuantur
tanquam
ecclesia
Dei
indignae.
Hoc
examen
si
fuisset
aliquot
supra
saeculis
observatum,
etiamsi
multis
erroribus
contaminata
fuisset
religio
^
saltem
non
adeo
invaluisset
diabolica
ista
ars
litigandi,
quae
scholasticae
theologiae
nomen
obtinuit.
Quid
enim
illic
continetur
praeter
rixas,
aut
otiosas
speculationes,
unde
nullus
profectus
redit?
Proinde
quo
quisque
in
ea
doctior,
eo
miserior
iudicandus
est./
Scio
quibus
eam
coloribus
excusationum
praetexant:
sed
nunquam
efficient
ut
Paulus
cunctas
tales
damnando
sit
mentitus.
Aedificationem
Dei.
Aedificant
enim
eiusmodi
argutiae
in
superbia,
aedificant
in
vanitate
:
sed
non
in
Deo.
Aedificationem
Dei
nominat,
vel
quae
Deo
probatur,
vel
quae
secundum
Deum
est.
Eam
porro
docet
in
fide
consistere.
Quo
dicto
non
excludit
caritatem,
nec
timorem
Dei,
nec
poenitentiam
:
nam
haec
omnia
quid
aliud
sunt
quam
fructus
fidei,
quae
pietatem
semper
ex
se
parit?
Quia
ergo
in
sola
fide
sciebat
fundatum
esse
totum
Dei
cultum,
ideo
satis
habuit
fidem
nominare,
unde
reliqua
dependent.
5.
Porro
finis
praecepti
est
caritas,
ex
puro
corde,
et
conscientia
bona,
et
fide
non
simulata.
6.
A
quibus
postquam
nonnulli
aberrarunt,
deflexerunt
ad
vaniloquium,
7.
volentes
esse
legis
doctores,
non
intelligentes
quae
loquuntur,
neque
de
quibus
affirmant.
8.
Scimus
autem
quod
lex
bona
sit,
si
quis
ea
legitime
utatur:
9.
sciens
illud,
quod
iusto
non
sit
lex
posita,
sed
iniustis
et
inobsequentibus,
impiis
et
peccatoribus,
irreligiosis
et
profanis,
parricidis
et
matricidis,
homicidis,
10.
scortatoribus,
masculorum
concubitoribus,
plagiariis,
mendacibus,
periuris,
et
si
quid
aliud
est
quod
sanae
doctrinae
adversetur,
ll.
secundum
|