5:252
animadvertere
ex
elogio
licet,
quo
ab
evangelista
describuntur:
Multi,
inquit
(Ioann.
12,
42),
ex
principibus
crediderunt
in
eum,
sed
propter
Pharisaeos
non
confitebantur,
ne
eiicerentur
e
synagoga.
Dilexerunt
enim
magis
gloriam
hominum,
quam
gloriam
Dei.
O
exitialem
gloriae
appetentiam!
Nam
si
ab
hominum
probris
auspicanda
est
gloria,
quam
apud
Deum
exspectamus,
quid
iis
futurum
est,
qui
hominum
se
quam
Dei
iudicio
approbare
malunt?
Et
si
Domini
sententia
pronunciatum
est,
eos
in
futurum
saeculum
animam
suam
perdere,
qui
in
hoc
salvam
habere
velint
(Matth.
10,
39;
Luc.
9,
24):
quanto
id
in
gloriam
cadit
aptius,
cuius
longe
sit
facilior
quam
vitae
iactura?
Porro
si
ab
iis
se
velle
sanctificari
declaravit
(Ies.
8,
13),
quibus
se
in
sanctificationem
pollicetur
futurum:
quid
de
se
sperare
ausint,
qui
eius
non
tanti
dignantur
sanctificationem,
quam
vel
[pag.
17]
mediocri
opinionis
suae
imminutione
redimant?
Quod
vero
de
hac
confessione
ad
praesentem
locum
proprie
attinet,
sit
extra
controversiam
istud
positum,
quod
minime
dubiis
verbi
Dei
testimoniis
luculenter
evictum
est:
non
oris
modo
abiuratione
violari
ipsam
ac
labefactari,
sed
externa
quoque
omni
impiarum
superstitionum
simulatione:
ac
quavis
verae
religionis
profanatione.
Quamobrem
eum
qui
sincero
pietatis
studio
afficiatur,
non
linguam
modo
ab
impiis
vocibus,
sed
partes
omnes
corporis,
a
sacrilego
omni
ritu
continentes
habere
oportet.
Verum
quoniam
permulti
(ut
supra
commemoravimus)
qui
christianam
pietatem,
si
ullis
idolorum
abominationibus
commisceatur,
dissipari
atque
everti
nihilo
minus
quam
nos
fatentur,
a
papisticis
tamen
sacris
(sacrilegis
quidem
illis
et
profanis,
sed
quae,
ut
aiunt,
Dei,
non
idolorum
titulum
prae
se
ferunt)
non'
perinde
hodie
nobis
abhorrendum
censent:
refellendus
est
hoc
loco
nobis
eorum
error,
et
quod
polliciti
sumus,
ex
rerum
praesentium
collatione,
cum
eorum
temporum
statu,
quibus
illa
quae
ex
divinis
literis
protulimus
scribebantur,
ostendendum,
non
minus
esse
in
caeremoniis
quibusdam
papisticis
anathematis,
quam
in
ullis
unquam
idolorum
abominationibus.
Ac
de
ea
quidem,
quam
causantur,
discriminis
ratione,
postea
viderimus:
hoc
modo
inter
nos,
quod
dico,
prius
constiterit,
nullum
unquam
in
gentium
superstitionibus
magis
exsecrabile
exstitisse
sacrilegium,
et
quod
veram
pietatem
vel
opprimeret
gravius,
vel
contumeliosius
afficeret,
quam
sunt
hodie
nonnulla
quae
passim
in
regno
papae
visuntur.
Quanquam
autem,
si
aliquando
dederit
Dominus
ut
ad
plenum
repurgentur
ecclesiae,
quas
praestigiarum
ille
antistes
suis
imposturis
corrupit,
non
alia
melior
futura
sit
moderationis
ratio,
quam
ut
a
radice
evellantur
universa,
et
una
(ut
dicitur)
litura
corrigantur,
quae
ex
eius
disciplina
prodierunt.
Non
tamen
sunt
eiusmodi
ex
iis
quaedam,
quin
tu
ea
ad
tempus
tolerare,
atque
una
cum
|