5:251
EPISTOLA
L
quidquam
intelligit,
qualiter
nosse,
oportet.
Ao
simulacrum
quidem
nihil
esse
concedit:
sed
contra
obiicit,
aliquid
esse
simulacrorum
cultum:
cuius
obeundi
indoctis
ipsi
autores
essent.
Non
est,
inquit,
in
omnibus
scientia.
Quidam
vero
cum
idoli
conscientia,
quasi
simulacris
consecratum
manducant,
et
conscientia
ipsorum
quum
sit
infirma,
polluitur.
Si
quis
eam
viderit,
qui
scientiam
habet,
ia
simulacrorum
epulo
recumbentem,
nonne
conscientia
eius,
quum
sit
incertus,
aedificabitur
ad
manducandum?
et
peribit
infirmus
in
tua
conscientia
frater,
propter
quem
Christus
mortuus
est?
Sic
autem
peccantes
in
fratres,
et
vulnerantes
infirmas
eorum
conscientias,
in
Christum
delinquitis.
Ac
si
diceret:
Quod
omnes
gentium
de
diis
suis
persuasiones,
vana
esse
ac
frivola
commenta
(ut
re
vera
sunt)
ducitis,
vobis
id
solis
sapere
est:
quod
prae
vobis
palam
>
fertis,
ad
falsorum
deorum
cultum
quod
pertinerc
videri
possit,
id
vero
facitis
multorum
periculo.
Nam
qui
eiusmodi
spectaculo
rudes
adsunt,
et
simplices,
quum
nondum
vestram
illam
prudentiam
sint
assequuti,
qua
intelligant
idola
nihil
esse,
vos
autem
idolorum
sacris
communicare
videant:
quid
concipere
aliud
animo
possunt,
nisi
[pag.
16]
vos
idolorum
esse
cultores,
ac
proinde
vestro
exemplo
confirmari
ad
id
perpetrandum,
quod
conscientia
sua
iudice
damnatum
habeant?
Quare
illam,
quam
obtenditis,
prudentiam
nihil
moror:
quae
ut
captiosa
est
fratribus,
errandique
materiam
praebet,
ita
indigna
est
hominibus
christianis.
Quin
illa
quae
ab
indoctis
ad
imitationem
vestram
committitur,
impietas,
quando
vestra
culpa
contrahitur,
vobis
praestanda
est.
Iam
ergo
satis
perspicuum
est,
tametsi
publico
profitendae
religionis
munere
non
omnes
pariter
Christiani
defungi
necesse
habeant,
esse
tamen
privatam
quandam
confessionem,
quae
a
singulis
citra
exceptionem
postuletur:
quae
intra
quos
consistere
fines
debeat,
nullo
modo
definire
licet.
Propterea
quod
nec
eadem
omnes
ad
ipsam
edendam
gratia
praediti
sunt,
et
eius
ratio
bona
ex
parte
ab
occasionibus
pendet,
quae
non
omnibus
similes
obveniunt:
eatenus
certe
progredi
debet,
ne
quid
fidei
veritate
indignum,
ne
quid
religionis
nostrae
integritate
alienum,
a
nobis
vel
dicatur,
veLfiat.
Eius
confessionis
exempla,
quantum
coniicere
partim
ex
apostolorum
scriptis,
partim
ex
vetustis
historiis
possumus,
in
primis
illis
bene
institutis
ae
moratis
ecclesiis
praeclare
elucebant.
Nam
ut
non
leguntur
eius
saeculi
fideles
in
viis
ac
locis
publicis
de
sua
religione
declamitasse:
ut
etiam
Christianos
se
esse
dissimulasse
coram
iis,
quibus
evulgari
periculosum
esset,
leguntur:
ita
non
minore
studio
rursum
observabant,
ne
vel
adversus
suam
religionem
quidquam
designarent,
vel
alios
simularent
se
esse
quam
Christianos.
Et
sane
quo
numero
habeat
Dominus
eos,
qui
fidem
omni
confessione
vacuam
intus
continent,
|