6:250
esse
peccata:
ut
autem
bona
sint,
ut
Deo
placeant,
ut
laudem
habeant
ac
praemium,
paterna
Dei
acceptione
fieri,
non
proprio
ipsorum
merito.
Alterum
membrum,
de
absoluta
rerum
necessitate,
in
eum
locum
differemus,
ubi
tractari
poterit
suo
ordine
:
quum
scilicet
de
providentia
Dei
et
hominum
praedestinatione
agetur.
Dicit
postea,
quum
istius
nos
dogmatis
puderet,
dimidium
recantasse:
quod
homini
liberum
arbitrium
in
rebus
externis
et
civilibus
negotiis
tribuamus.
Sed
hanc
palinodiam
quominus
ex
animo
prodiisse
putet,
tribus
argumentis
moveri
se
dicit:
quod
libris
in
publicum
editis
fas
esse
asseramus,
fucis
ac
technis
promovere
evangelii
causam:
quod
non
exsecremur
Lutherum
tam
horrendae
blasphemiae
autorem:
quod
non
palam,
damnatis
prioribus
nostris
libris,
errasse
nos
profiteamur.
Quod
de
promovendo
per
fucum
et
dolos
evangelio
scripsisse
nos
insimulat,
mirum,
nisi
sibi
ipse
somniavit.
Neque
enim
tale
quidpiam
nostrorum
alicui
excidisse,
mihi
credibile
est.
De
Luthero
non
est
quod
dubiam
coniecturam
sumat:
quando
nunc
quoque,
sicut
hactenus,
non
dissimulanter
testamur,
eum
nos
habere
pro
insigni
Christi
apostolo,
cuius
maxime
opera
et
ministerio
restituta
hoc
tempore
fuerit
evangelii
puritas.
De
nobis
libenter
fatemur,
quod
Solonem
de
se
gloriari
solitum
fuisse
tradunt,
nos
quotidie
discendo
senes
fieri,
aut
oerte
ad
senectutem
properare.
Quid
tamen
a
nobis
postulat
Pighius,
ut
nos
male
docuisse
pronunciemus,
quum
perseveremus
etiamnum
constanter
in
ea
doctrinae
summa,
quam
semper
professi
sumus?
Fieri
quidem
potest,
ut
loquantur
alii
alio
modo:
ut
propriam
fere
quisque,
et
ab
aliis
distinctam
loquendi
rationem
habet.
Cur
autem
quod
sacculis
omnibus
omnium
hominum
commune
fuit,
nobis
non
concederetur?
Hoc
quoque
non
gravatim
agnosco,
nos,
si
[pag.
25]
quando
iterum
recuduntur
nostra
opera,
quae
rudiora
erant
expolire,
mitigare
quae
asperius
erant
dicta,
addere
lucem
obscuris,
nimis
pressa
fusius
et
copiosius
explicare,
munire
etiam
novis
rationibus,
denique
in
quibus
offensionis
periculum
veremur,
moderari
etiam
et
mitigare.
Quorsum
enim
viveremus,
si
nihil
aetas3
nihil
usus,
nihil
assidua
exercitatio,
nihil
lectio,
nihil
meditatio
conferret?
Quorsum
autem
proficeremus,
nisi
ut
fructus
inde
aliquis
ad
alios
quoque
perveniret?
Imo
si
nescit
Pighius,
hoc
illi
testatum
esse
velim:
nos
huc
dies
noctesque
incumbere,
ut
quae
fideliter
a
nobis
tradita
sunt,
in
modum
etiam,
quem
putamus
optimum
fore,
formemus.
Hoc
quoque
verum
est,
nonnulla,
quae
seholastico
dicendi
genere,
et
minus
populari
stylo
scripserat
Lutherus,
Philippum
Melancthonem
prudenter
et
magna
dexteritate
in
mitiorem
formam
flectendo,
ad
vulgarem
hominum
captum
accommodasse,
et
communem
vitae
usum.
Ita
quum
edenda
Augustae
esset
confessionis
for-
|