55:250
discretione
enim
opus
esse
notat,
quum
nominatim
dicit,
Christi
patientiam
nobis
in
exemplum
statui
quod
sequamur.
Hoc
argumentum
fusius
tractat
Paulus,
ad
Romanos
cap.
8,
29,
quum
omnes
Dei
filios
praeordinatos
esse
docet
ut
conformes
fiant
Christi
imagini,
quo
sit
ipse
primogenitus
inter
multos
fratres.
Ergo
ut
cum
eo
vivamus,
prius
nos
commori
oportet.
22.
Qui
quum
peccatum
non
fecisset.
Hoc
ad
praesentem
causam
pertinet.
Nam
si
quis
innocentiam
suam
iactet,
Christus
certe
malefactorum
poenam
non
sustinuit.
Quamquam
simul
ostendit
quantum
a
Christo
distemus,
quum
dicit,
n
e
dolum
quidem
inventum
in
ore
eius.
Nam
qui
lingua
non
delinquit,
hic
perfectus
est,
ut
inquit
Iacobus
(3,
2).
Summam
ergo
innocentiae
perfectionem
in
Christo
fuisse
notat,
quam
nemo
nostrum
arrogare
sibi
ausit.
Hinc
melius
apparet
quam
iniuste
passu
sit
prae
aliis
omnibus.
Proinde
non
est
cur
recuset
quisquam
nostrum
exemplo
eius
pati:
quandoquidem
nemo
adeo
sibi
bene
conscius
est,
quin
vitio
aliquo
laboret.
23.
Quum
probro
afficeretur.
Hic
designat
Petrus
quid
nos
in
Christo
deceat
imitari:
nempe
ut
placide
feramus
iniurias,
nec
de
illis
vindicandis
cogitemus.
Ita
enim
fert
ingenium
nostrum,
ut
accepta
iniuria,
protinus
animi
ebulliant
ad
cupiditatem
vindictae:
at
Christus
ab
omni
talione
abstinuit.
Fraenandi
igitur
sunt
animi,
ne
malum
pro
malo
rependere
appetant.
Causam
vero
commendabat.
Nomen
causae
non
exponitur,
sed
facile
subintelligi
potest.
Addit
autem
hoc
Petrus
ad
piorum
consolationem,
quod,
si
patienter
ferant
impiorum
probra
et
violentiam,
Deum
habituri
sint
vindicem.
Esset
enim
istud
valde
durum,
subiici
nos
improborum
libidini,
et
Deo
curae
non
esse
nostras
miserias.
Ideo
insigni
hoc
epitheto
Deum
ornat
Petrus,
quod
iuste
iudicet:
ac
si
diceret:
Nostrum
est
aequo
animo
mala
tolerare:
Deus
interea
partes
suas
non
negliget,
quin
se
iustum
iudicem
ostendat.
Ergo
utcunque
ad
tempus
lasciviant
improbi,
non
tamen
impune
illis
cedet,
quod
nunc
Dei
filiis
molesti
sint.
Nec
est
quod
sibi
pii
metuant,
quasi
destituti
essent
omni
praesidio.
Nam
quum
Dei
officium
sit
tueri
eos,
et
ipsorum
causam
suscipere,
in
patientia
sua
possidebunt
animas
suas.
Porro
sicuti
non
parum
consolationis
affert
haec
doctrina:
ita
ad
placandos
et
domandos
carnis
impetus
plurimum
valet.
Nemo
enim
in
fidem
ac
patrocinium
Dei
recumbere
potest,
nisi
qui
mansueto
animo
exspectat
eius
iudicium.
Nam
qui
ad
vindictam
prosilit,
occupat
ipse
Dei
vices,
nec
patitur
Deum
quod
sui
officii
est,
agere.
Quo
respicit
etiam
illud
Pauli:
Date
locum
irae
(Rom.
12,
9).
Significat
enim
quasi
viam
praecludi
Deo
ne
ipse
iudicet,
quum
ipsi
antevertimus.
Ita-
|