5:250
estis
templum
Dei,
sicut
dicit
(Levit.
26,
11):
Quoniam
inhabitabo
in
illis,
et
inter
eos
inambulabo,
et
ero
illorum
Deus,
et
erunt
mihi
populus.
Non
vult
usque
eo
Christianos
ab
omni
infidelium
necessitudine
abhorrere,
ut
nulli
inter
eos
intercedant
civiles
contractus,
nulla
commercia,
nulla
denique
colloquia.
Nam
alioqui,
ut
ipsemet
ait
(1
Cor.
5,
10),
exeundum
esset
ex
hoc
mundo:
sed
nullam
coire
societatem
permittit,
quae
horum
imitandis
superstitionibus
fideles
irretiat.
Post
Iesaiae
(Ies.
52,
11)
subnectit
testimonium:
Propter
quod
exite
de
medio
eorum,
et
separamini,
dicit1)
Dominus,
et
immundum
ne
tetigeritis.
Quo
non
ab
incredulorum
corporibus,
locorum
spatiis
procul
esse
dissitos,
sed
a
pollutis
eorum
sacris
longe
diremptos
esse
iubet.
Quod
vero
prophetae
verbis,
sive
de
suo,
sive
aliunde
attexuit
Paulus,
quod
tum
sit
recepturus
nos
Dominus,
et
patrem
nobis
praestaturus,
nosque
agniturus
in
filios
et
filias,
valde
percellere
nos
debet,
ne
si,
contra
quam
praecipit,
immundorum
attrectatione
non
prorsus
abstinuerimus,
abiici
ab
ipso
repudiarique
mereamur.
Proximi
offensionem
quum
alias
saepe,
tum
in
priore
ad
Corinthios
epistola
abunde
tractat,
ad
hunc
modum
(1
Cor.
8,
1
ss.):
De
epulis
quae
idolis
immolantur,
scimus
quod
idolum
nihil
est,
et
quod
nullus
est
nisi
unus
Deus:
nam
tametsi
multi
nominantur,
sive
in
coelo,
sive
in
terra,
dii,
nobis
tamen
unus
Deus
[pag.
15]
pater,
ex
quo
omnia,
et
nos
in
illo:
et
unus
Dominus
Iesus
Christus,
per
quem
omnia,
et
nos
per
ipsum:
sed
non
est
in
omnibus
scientia.
Hic
etiam
ab
anticipatione
exorditur,
qua
eos
qui
interioris
conscientiae
innocentiam
obtendendo
cavillantur,
talibus
subterfugiis
exclusos,
ad
hominum
opinionem
revocat:
quos
factorum
suorum
testes
dum
adhibent,
ad
eadem
audenda
exemplo
suo
invitant.
Audent
vero,
non
quia
licere
intelligant,
sed
quod
autorem
vident
quem
imitentur:
tametsi
ex
adverso
haesitante,
imo
reclamante
conscientiae
iudicio.
Ac
vide,
quam
severe
hac
una
exceptione
omnes
tergiversandi
ansas
circumcidat.
Idololatriae
speciem
quandam
et
simulationem
habebat
ille
ad
sacrum
idolorum
epulum
accubitus.
Accumbebant
nihilominus
ex
fidelibus
quidam,
hoc
praetextu,
quod
puras
et
sanctas
Dei
creaturas
ederent,
quae
etiam
si
millies
idolis
essent
consecratae,
contaminari
tamen
sacrilega
huiusmodi
consecratione
non
possent:
quandoquidem
nihil
sit
idolum,
nisi
vanum
indoctorum
figmentum.
Futilem
hunc
praetextum
quo
illis
tollat
apostolus,
illam
nimium
versutam
prudentiam,
qua
praeteritis
neglectisque
fratribus
sibi
duntaxat
saperent,
acerbe
castigat.
Scientia,
inquit,
inflat,
caritas
aedificat.
Si
quis
autem
existimat
se
scire
aliquid,
nondum
1)
Edd.
rece.
inde
a
1552:
dixit.
|