[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


52:25  25  CAPUT  IL  26  comparatio:  sed  maioris  et  minoris.  Humilitas  Christi  fuit,  e  summo  gloriae  fastigio  se  deiicere  ad  infimam  ignominiam:  nostra  humilitas  est,  nos  falsa  opinione  non  efferre.  Cessit  ille  suo  iure:  a  nobis  tantum  hoc  requiritur,  ne  plus  nobis  sumamus  quam  oportet.  Itaque  hinc  orditur,  quod  quum  in  forma  Dei  esset,  non  duxisset  sibi  esse  illicitum,  in  eadem  forma  se  gerere:  atqui  se  exinanivit.  Quam  igitur  absurdum  est,  quum  filius  Dei  ex  tanta  altitudine  descenderit,  nos,  qui  nihil  sumus,  efferri  superbia?  Forma  Dei  hic  maiestatem  significat.  Quemadmodum  enim  homo  ex  formae  adspectu  cognoscitur:  ita  maiestas,  quae  in  Deo  relucet,  ipsius  est  figura.  Aut  si  aptiorem  similitudinem  malis,  forma  regis  est  apparatus  et  splendor,  qui  regem  indicat:  ut  sceptrum,  diadema,  chlamys,  apparitores,  tribunal,  et  caetera  regni  insignia.  Forma  consulis,  toga,  praetexta,  sella  eburnea,  lictores  cum  virgis  et  securibus.  Christus  ergo  ante  mundum  conditum  in  forma  Dei  erat:  quia  apud  patrem,  gloriam  suam  obtinebat  ab  initio,  ut  dicit  Ioan.  17,  5.  Nam  in  Dei  sapientia,  priusquam  carnem  nostram  indueret,  nihil  humile  erat  vel  abiectum,  sed  magnificentia  Deo  digna.  Talis  quum  esset,  absque  iniuria  poterat  aequalem  se  Deo  gerere:  sed  non  prae  se  tulit  quod  erat,  neque  palam  sumpsit  in  oculis  hominum  quod  iure  suum  erat.  Non  rapinam  arbitratus.  Non  fuisset  iniuria,  si  aequalis  Deo  apparuisset.  Nam  quod  dicit,  non  fuisset  arbitratus,  perinde  valet  ac  Bi  dixisset,  sciebat  quidem  id  sibi  licere  fasque  esse.  Ut  sciamus  voluntariam  fuisse  submissionem,  non  necessitatis.  Hactenus  transtulerunt  in  modo  indicativo,  arbitratus  est:  verum  contextus  requirit  modum  subiunctivum.  Et  satis  usitatum  est  Paulo,  praeteritum  indicativi  pro  subiunctivo  accipere,  potentialem  (ut  vocant)  particulam  subaudiendo  av.  Sic  Rom.  9,  3,  fjuxo{X7]V,  pro  optarim:  et  1.  Corinth.  2,  8,  el  yap  eyvwaav,  si  cognovissent.  Nemo  autem  non  videt  Paulum  hucusque  de  Christi  gloria  tractare,  quae  ad  amplificandam  eius  submissionem  pertinet:  non  ergo  quid  fecerit  Christus  commemorat,  sed  quid  illi  facere  licuerit.  Porro  in  his  verbis  clare  asseri  aeternam  eius  divinitatem  qui  non  videt,  prorsus  est  caecus.  Nec  satis  verecunde  Erasmus,  qui  tam  hunc  locum,  quam  alios  similes  eludere  suis  cavillis  conatur.  Fatetur  quidem  ubique  Christum  esse  Deum  :  sed  quid  me  iuvat  orthodoxa  eius  confessio,  si  nulla  scripturae  autoritate  fulciatur  mea  fides?  Fateor  sane  Paulum  de  divina  Christi  essentia  non  facere  mentionem:  sed  non  sequitur  propterea  quin  locus  ad  profligandam  Arianorum  impietatem  sufficiat,  qui  fingebant  Christum  Deum  creatum  et  patre  minorem:  consubstantialem  negabant.  Ubi  enim  aequalitas  cum  Deo  absque  rapina,  nisi  in  sola  essentia  Dei?  Manet  enim  semper  idem  Deus,  qui   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci