41:25
25
IN
DANIELEM.
CAP.
VI.
26
esse
discrimen
inter
aeternam
salutem
et
speciales
liberationes.
Deus
nos
liberat
a
morte
aeterna,
et
ad
spem
vitae
aeternae
adoptat,
non
quia
inveniat
quidquam
iustitiae
in
nobis,
sed
quoniam
gratuito
nos
elegit:
ideo
perficit
in
nobis
opus
suum
absque
ullo
operum
respectu.
Quantum
ergo
ad
salutem
aeternam
spectat,
nullus
potest
esse
respectus
iustitiae:
quia
ubi
nos
excutiet
Deus,
nihil
inveniet
praeter
damnationis
materiam.
Sed
quantum
ad
particulares
liberationes
spectat,
illic
Deus
potest
respicere
cuiusque
iustitiam
:
non
quod
nobis
propria
sit:
sed
quos
gubernat
suo
spiritu,
ut
vocationi
eius
obtemperent,
illis
etiam
manum
porrigit:
et
si
periclitentur
ob
id
quod
studuerint
illi
obsequia
sua
offerre,
liberat
eos.
Perinde
est
hoc,
ac
si
quis
diceret
Deum
favere
bonis
causis.
Hoc
autem
nihil
ad
merita.
Ergo
quantum
ad
hunc
locum
spectat,
nimis
pueriliter
ineptiunt
papistae,
qui
inde
merita
eliciunt:
quoniam
Daniel
nihil
aliud
voluit,
quam
asserere
purum
unius
Dei
cultum:
quasi
diceret,
non
modo
sui
rationem
habitam
fuisse
a
Deo,
sed
fuisse
aliam
causam
suae
liberationis,
quia
scilicet
re
ipsa,
et
experimento
Deus
ostendere
voluerit
fuisse
iustam
eius
causam.
Adiungit,
Atque
etiam
coram
te1
rex,
nullam
pravitatem
commisi.
Certum
est
violatum
fuisse
regis
edictum
a
propheta.
Cur
ergo
non
hoc
ingenue
fatetur?
Imo
cur
contendit
se
nihil
peccasse
contra
regem?
Nempe
quia
fideliter
se
gesserat
in
omnibus
iustis
officiis,
potuit
se
eximere
a
calumnia,
qua
sciebat
se
gravari,
quod
scilicet
sprevisset
regis
imperium.
Neque
enim
Daniel
ita
obstrictus
fuit
regi
Persarum
quin
Deus
sibi
vindicaret
quod
non
potest
ei
auferri.
Scimus
constitui
terrena
imperia
a
Deo,
sed
hac
lege,
ut
ipse
nihil
sibi
deroget,
sed
emineat
solus,
atque
in
ordinem
cogantur
omnes
magistratus,
et
quidquid
est
praestantiae
in
mundo,
eius
gloriae
sit
subiectum.
Quoniam
ergo
non
poterat
Daniel
parere
regis
edicto
quin
Deum
abnegaret,
quemadmodum
antea
visum
est,
non
deliquit
contra
regem,
ubi
constanter
perrexit
in
illo
exercitio
pietatis,
cui
assueverat,
ut
scilicet
ter
quotidie
Deum
rogaret.
Et
quo
hoc
melius
pateat,
tenenda
est
illa
sententia
Petri
(1.
Ep.
2,
17),
Deum
timete,
regem
honorate.
Sunt
haec
duo
inter
se
connexa,
nec
potest
alterum
ab
altero
divelli.
Praecedat
igitur
oportet
timor
Dei,
ut
reges
obtineant
suam
autoritatem.
Nam
si
quis
incipiat
a
reverentia
terreni
principis
Deo
praeterito,
ille
praepostere
faciet:
quando
hoc
esset
pervertere
totum
naturae
ordinem.
Ergo
priore
loco
timeatur
Deus,
obtineant
principes
terreni
suam
autoritatem,
sic
tamen
ut
Deus
emineat,
quemadmodum
iam
dixi.
Iure
ergo
Daniel
hic
se
defendit,
quod
nullam
pravitatem
commiserit
adversus
regem,
quia
scilicet
coactus
parere
Dei
imperio
neglexerit
quod
in
contrariam
partem
rex
mandabat.
Abdicant
enim
|