25:25  25  SANCTIONES  A  PROMISSIONIBUS  ET  MINIS.  26  alibi  dicit  Moses  (Deut.  32,  15):  Satur  Israel  contra  Deum  calcitravit,  non  secus  ac  equi  nimia  sagina  ferociunt.  Superbiam  ergo  fortitudinis  eorum  vocat  contumaciam,  in  qua  magis  ac  magis  obdurescebant,  quantisper  illis  parcebat  Deus:  prosperitas  enim  securitatem  parit,  qua  stolidi  homines  Dei  flagellis  robur  suum  opponunt.  21.  Si  autem  ambulaveritis.  Vocem  *>lp  varie  exponunt  interpretes.  Chaldaeus  sumit  pro  duriter,  ac  si  propositum  illis  esset  confligere  adversus  Deum.  Hieronymus  reddidit:  Ex  adverso  mihi:  sed  quum  nomen  hoc  casum  fortuitum  vel  contingentiam  significet,  visus  est  hic  sensus  longe  melius  congruere.  Ambulare  ergo  fortuito  cum  Deo,  tantundem  valet  ac  clausis  oculis  praeterire  eius  iudicia:  imo  se  obstupefacere,  ne  humilientur  sub  forti  eius  manu  qui  miserias  suas  fortunae  adscribunt:  nam  hinc  indomabilis  pervicacia,  dum  temere  contingere  fingit  peccator  quaecunquae  patitur.  Ideo  severa  obiurgatione  invehitur  Ieremias  (Thren.  3,  38)  contra  Iudaeos,  quod  putarent  bona  et  mala  non  prodire  ex  Dei  ordinatione  et  decreto.  Nam  inde  concipitur  belluina  rabies,  ut  miseri  homines  toto  impetu  ad  se  perdendos  irruant  Optime  itaque  convenit,  si  non  observent  homines  Dei  iudicia,  imo  perrumpant,  ut  truculentae  bestiae,  fortuitum  quoque  eius  occursum  fore,  ubi  a  dextra  et  sinistra,  sursum  et  deorsum,  confuso  modo  saeviet:  quod  gallice  dicimus:  Aller  a  tors  et  a  travers.  Hoc  ergo  tandem  sua  stupida  obstinatione  consequitur  peccator,  ut  multiplicibus  poenis  attonitus,  nullum  malorum  exitum  videat.  Interea  dubium  non  est  quin  ferream  populi  obstinationem  perstringat  Moses:  sicuti  pronunciat  David  (Ps.  18,  26),  cum  mansuetis  Deum  fore  mansuetum,  cum  perversis  autem  quasi  retortum  fore.  Tantum  fontem  obstinationis  demonstrat,  quod  sua  socordia  ad  Dei  contemptum  se  inebriet  peccator,  dum  sensum  irae  eius  quantum  potest,  a  se  avertit.  Discamus  itaque  a  vagis  speculationibus  sensus  nostros  colligere  ad  considerandam  Dei  manum  in  omnibus  quas  infligit  poenis:  quia  inde  nascetur  culpae  agnitio,  quae  ad  resipiscentiam  adducat.  Alioqui  continget  quod  videtur  sumpsisse  Isaias  ex  hoc  loco,  ut  se  nunquam  avertat  furor  Dei  :  sed  quum  putabimus  nos  esse  defunctos,  manus  adhuc  sit  extenta  (Isa.  9,  16).  25.  Immittam  in  vos.  Dubium  non  est  quin  hostiles  gentium  omnium  gladios  intelligat,  quibus  misere  afflicti  fuerunt  Israelitae.  Verum  quicunque  illis  molesti  et  infesti  fuerint,  iustos  vindictae  suae  exsequutores  fore  docet:  sicuti  passim  apud  prophetas  (Isa.  10,  5  et  18,  2;  7,  17  et  alibi)  affirmat  se  hostium  populi  esse  ducem,  ac  sibi  militare  tam  Assyrios  quam  Chaldaeos.  Assyrium  suam  securim,  et  alibi  baculum  furoris  sui  vocat,  quem  agitat  manu  sua  :  Nebuchadnezer  vero,  stipendiarium  suum