1:25
[CO
1.
25]
se
pressuram
suscitare
vinculis
eius
(Phil.
1).
Alicubi
non
multus
erat
Evangelii
profectus.
Omnes
quae
sua
erant
quaerebant,
non
quae
Iesu
Christi.
Alii
retrorsum
abibant,
canes
ad
vomitum, [p.
37]
et
sues
ad
volutabrum
luti.
Plerique
libertatem
spiritus
rapiebant
in
licentiam
carnis
(Phil.
2.
2
Petr.
2).
Insinuabant
sese
multi
fratres
falsi,
a
quibus
deinde
piis
imminebant
pericula.
Inter
ipsos
fratres
variae
concertationes
suscitabantur.
Quid
hic
Apostolis
agendum
erat?
An
non
vel
ad
tempus
dissimulandum,
vel
prorsus
omittendum
istud
Evangelium,
ac
deserendum
erat,
[OS
35]
quod
tot
litium
videbant
esse
seminarium,
tot
periculorum
materiam,
tot
scandalorum
occasionem?
At
in
huiusmodi
angustiis
succurrebat,
Christum
esse
lapidem
offensionis
et
petram
scandali,
positum
in
ruinam
et
resurrectionem
multorum,
et
in
signum
cui
contradiceretur
(Ies.
8.
Rom.
9.
Luc.
2.
1
Petr.
2).
Qua
fiducia
armati,
per
omnia
tumultuum,
offensionumque
discrimina
audacter
progrediebantur.
Eadem
et
nos
cogitatione
sustentari
decet,
quando
hoc
Evangelii
esse
perpetuum
testatur
Paulus,
ut
sit
odor
mortis
in
mortem
iis
qui
pereunt,
odor
vitae
in
vitam
iis,
qui
salvi
fiunt
(2
Cor.
2).
Sed
ad
te
revertor,
o
magnanime
Rex.
Nihil
te [p.
38]
moveant
vanae
illae
delationes,
quibus
terrorem
tibi
iniicere
nituntur
nostri
adversarii:
non
aliud
hoc
novo
Evangelio
(sic
enim
appellant)
captari
ac
quaeri,
nisi
seditionum
opportunitatem,
ac
vitiorum
omnium
impunitatem.
Neque
enim
divisionis
Deus
autor
est,
sed
pacis,
et
filius
Dei
non
peccati
minister
est,
qui
venit
ad
dissolvenda
opera
diaboli
(1
Cor.
14.
Gal.
2.
1
Ioan.
3).
Et
nos
talium
cupiditatum
immerito
accusamur,
quarum
ne
minimam
quidem
suspicionem
unquam
dedimus.
Scilicet
nos
regnorum
inversionem
meditamur,
quorum
nulla
unquam
factiosa
vox
audita
est,
et
vita
semper
quieta
simplexque
cognita
fuit,
cum
sub
te
viveremus,
et
qui
nunc
etiam,
domo
profugi,
tibi
tamen
regnoque
tuo
fausta
omnia
precari
non
desinimus.
Scilicet
nos
impunitam
vitiorum
petulantiam
aucupamur,
quorum
in
moribus,
etsi
multa
reprehendi
possunt,
nihil
tamen
tanta
insectatione
dignum.
Nec
tam
infeliciter,
gratia
|