5:249
DE
FUGIENDIS
IMPIORUM
SACRIS.
omnis
idololatriae
simulatio,
vel
quacunque
ratione
suscepta
imitatio,
ab
ea
nos
longissime
absterret.
De
divini
nominis
ac
honoris
profanatione,
haec
eius
verba
sunt
(1
Cor.
10,
14
ss.):
Carissimi,
fugite
ab
idolorum
cultu
(sub
cultus
nomine,
exteriores
omnes
ritus
collegisse,
qui
impiorum
sacris
adhibeantur,
iam
ex
sequentibus
manifestum
erit),
ut
prudentibus
loquor
:
vos
ipsi
iudicate
quod
dico.
Calix
benedictionis
cui
benedicimus,
nonne
communicatio
sanguinis
Christi
est?
et
panis
quem
frangimus,
nonne
communicatio
corporis
Domini
est?
Ergo
unus
panis
et
unum
corpus
multi
sumus,
omnes
qui
de
uno
pane
participamus.
Videte
Israel
secundum
carnem.
Nonne
qui
edunt
hostias,
participes
sunt
altaris?
Quid
ergo?
Dico
quod
idolis
immolatum
sit
aliquid?
aut
quod
idolum
sit
aliquid?
Sed
quod
quae
gentes
immolant,
daemoniis
immolant,
et
non
Deo.
Nolo
autem
vos
participes
fieri
daemoniorum.
Non
potestis
calicem
Domini
bibere,
et
calicem
daemoniorum.
Non
potestis
mensae
Domini
participare,
et
mensae
daemoniorum.
Initio
in
memoriam
illis
revocat,
quam
propinqua
sit
istaec
illis
cum
Christo
Domino
societas,
corporis
et
sanguinis
ipsius
participes
fieri
ut
quanto
eos
propius
illi
adiunxerit,
tanto
ab
omni
idolorum
participatione
iongius
abstrahat.
Externa
autem
sacramenta
quaedam
quasi
vincula
esse,
quibus
cum
Domino
cohaereant:
id
ipsum
igitur
illis
e
converso
accidere,
qui
immundis
caeremoniis
se
admiscent,
ut
per
eas
idolorum
societati
se
innectant
atque
inserant.
Deinde
omnem
tergiversationem
praecidit,
quum
eorum
obiecta
occupat,
qui
praetendere
possent,
idolum
nihil
esse:
idcirco
carnem
idolis
immolatam,
nihil
a
vulgari
[pag.
14]
carne
differre.
Quod
illis,
quantum
ad
carnis
ipsius
substantiam,
concedit:
sed
aliam
esse
hominum
opinionem
excipit,
quorum
iudicium
in
factis
nostris
spectari
debeat,
quae
ipsorum
oculis
subiiciuntur.
Eos
autem,
qui
carne
idolis
immolata
vescantur,
argumentum
imperitorum
errori
praebere,
unde
iudicent,
eo
modo
idolis
ipsos
sacrificare,
sic
in
hominum
conspectu
Deum
inhonorari.
Iam
et
asperiorem
sententiam
postea
subiicit,
tantum
esse
inter
Christi
et
daemoniorum
mensam
dissidium,
ut
altera
se
abdicet,
qui
delibet
quidquam
ex
altera.
Hac
demum
clausula
exhortationem
suam
absolvit:
Num
provocamus
Dominum
?
Num
fortiores
illo
sumus?
Cuius
tanta
vis
est,
ut
magis
acriter,
ac
magis
paene
dixerim
tragice,
exagitare
sceleratum
ullum
facinus
non
potuerit,
quam
illam
exagitavit
superstitionum
fictionem:
quae
vix
pro
levissima
culpa
hodie
a
multis
ducitur.
Alibi
(2
Cor.
6,
14
ss.):
Nolite
iugum
ducere
cum
infidelibus.
Quae
enim
participatio
iustitiae
cum
iniquitate?
aut
quae
pars
fideli
cum
infideli?
Quae
societas
luci
cum
tenebris?
Quae
concordia
Christi
cum
Belial?
Quis
porro
consensus
templo
Dei
cum
idolis?
Vos
enim
|