6:248
quo
per
stultitiam
praedicationis
salvos
faceret
credentes
(lCor.
1,
21).
In
quem
finem?
Respondeat
adhuc
idem
ipse.
Ut
confunderet
sapientum
gloriam
(1
Cor.
3,
18).
Quid
demum
inde
colligit?
Ne
quis
se
ipsum
fallat.
Si
quis
videtur
sapere
in
saeculo
hoc,
stultus
fiat,
ut
reddatur
sapiens,
quandoquidem
sapientia
mundi
huius
stultitia
est
apud
Deum.
Ecce
pronunciat
Paulus,
primum
spiritualis
sapientiae
fundamentum
esse,
mundi
sapientiam
in
nihilum
redigi.
Evomat
nunc
in
eum
bilem
suam
Pighius,
quod
velit
hominibus
mentis
oculos
eruere,
bestiis
facere
similes,
morionibus
postponere.
Quod
autem
nullis
id
facile
persuadeatur,
qui
sibi
sapiunt,
nihil
mirum.
Via
enim
illis
praeclusa
est,
qua
sola
poterant
huc
pervenire:
quantisper
non
damnant
stultitiae
totum
illud,
quo
sibi
placent,
sapientiae
spectrum.
Nullum
enim
est
incantationis
genus
ad
fascinandos
homines
periculosius,
quam
rationis
propriae
fiducia.
Atque,
ut
brevius
dicam,
mera
stultitia
est
quoad
Deum,
quidquid
ex
se
homo
sapit:
quum
autem
accedit
fiducia,
fit
rabies.
Eius
rei,
si
nullum
aliud
foret,
amplum
documentum
est
Pighius
:
qui
nullis
apostolis,
nullis
scripturis,
nec
angelis
omnibus
crediturum
se
esse
dicit,
si
id
ipsum
doceant,
in
quo
putat
Lutherum
errare.
Ad
ipsam
Lutheri
sententiam
quum
ventum
est,
ad
duo
capita
revocat
quidquid
in
ea
vult
damnare:
nempe
quod
liberum
arbitrium
docuerit,
rem
esse,
post
primi
hominis
lapsum,
de
solo
titulo,
nec
posse
nos
ex
nobis
aliud
quam
peccare.
Nec
eo
contentus,
addiderit
postea,
figmentum
esse
in
rebus,
et
titulum
sine
re:
deinde
nihil
contingere
fortuito,
sed
absoluta
necessitate
nobis
provenire
omnia.
In
priore,
multa
eum
male
[pag.
22]
habent.
Primo,
quod
hinc
sequatur,
hominem
naturae
viribus
ad
recipiendam
Dei
gratiam
se
praeparare
non
posse.
Deinde
naturam
nostram
vitiosam
fieri,
imo
quasi
haberi
pro
nihilo.
Ad
haec,
legis
observationem
impossibilem
nobis
esse,
et
nos
peccare
nihilominus,
non
servando
quod
facultatem
nostram
superat.
Quarto,
quia
huic
annexum
sit
dogma
de
peccato
originali
nostrum,
hoc
est
catholicae
ecclesiae:
quod
ipse
prodigiosum
nominat.
Quinto,
peccare
etiam
in
operibus
bonis
iustos,
et
bona
opera
venialia
quidem
secundum
misericordiam
Dei,
sed
ex
se
mortalia
esse
peccata.
Hic
admonitos
velim
lectores,
unam
cantilenam
identidem
recinere
Pighium.
Quia
igitur
reliqua
omnia
suo
loco
postea
recurrent,
de
postremo
hic
tantum
dicam.
Quod
de
bonis
operibus
sic
loquutus
est
Lutherus
eo
non
spectabat,
ut
suam
illis
laudem,
suumque
coram
Deo
pretium
adimeret.
Neque
enim
negavit
unquam,
aut
Deum
ea
habere
accepta,
aut
mercedem
redditurum,
sed
ostendere
modo
voluit,
quid
valeant,
si
ex
se,
non
paterna
Dei
benignitate,
aestimentur.
Certum
est
autem,
non
dignitate
propria
placere
Deo,
quidquid
|