1:248
[CO
1.
248]
De
privatis
hominibus
semper
loquor.
Nam
si
qui
nunc
sint
populares
magistratus,
ad
moderandam
regum
libidinem
constituti,
quales
olim
erant
qui
lacedaemoniis
regibus
oppositi
erant
Ephori,
aut
romanis
consulibus
tribuni
plebis,
aut
Atheniensium
senatui
Demarchi,
et
qua
etiam
forte
potestate,
ut
nunc
res
habent,
funguntur
in
singulis
regnis
tres
ordines,
cum
primarios
conventus
peragunt,
adeo
illos
ferocienti
regum
licentiae,
pro
officio
intercedere
non
veto,
ut
si
regibus
impotenter
grassantibus
et
humili
plebeculae [p.
513]
insultantibus
conniveant,
eorum
dissimulationem
nefaria
perfidia
non
carere
affirmem,
qua
populi
libertatem,
cuius
se
Dei
ordinatione
tutores
positos
norunt,
fraudulenter
produnt.
At
vero
in
ea,
quam
praefectorum
imperiis
deberi
constituimus
obedientia,
id
semper
excipiendum
est,
imo
in
primis
observandum,
ne
ab
eius
obedientia
nos
deducat,
cuius
voluntati
regum
omnium
vota
subesse,
cuius
decretis
iussa
cedere,
cuius
maiestati
fasces
submitti
par
est.
Et
vero
ut
hominibus
satisfacias,
in
eius
offensionem
incurrere,
propter
quem
hominibus
ipsis
obedias,
quam
praeposterum
fuerit?
Dominus
ergo
rex
est
regum,
qui
ubi
sacrum
os
aperuit,
unus
pro
omnibus
simul
ac
supra
omnes
sit
audiendus.
Iis
deinde
qui
nobis
praesunt,
hominibus
subiecti
sumus:
sed
non
nisi
in
ipso.
Adversus
ipsum
si
quid
imperent,
nullo
sit
nec
loco,
nec
numero.
Neque
hic
totam
illam,
qua
magistratus
[OS
280]
pollent,
dignitatem
quidquam
moremur;
cui
iniuria
nulla
fit,
dum
in
ordinem,
prae
singulari
illa
vereque
summa
Dei
potestate,
cogitur.
Scio
quantum
quamque
praesens
huic
constantiae
periculum
immineat,
quod
indignissime
se
contemni
reges
ferant,
quorum
indignatio
nuncius
est
mortis,
inquit
Solomon
(Prov.
16).
Sed
cum
istud
a
coelesti
praecone [p.
514]
Petro
pronunciatum
sit
edictum
(Act.
4):
Obediendum
Deo
potius
quam
hominibus,
hac
nos
cogitatione
consolemur.
Illam
tum
nos
praestare
quam
Dominus
exigit
obedientiam,
dum
quidvis
perpetimur
potius
quam
a
pietate
deflectamus.
Et
ne
nobis
labascant
animi,
alium
etiam
stimulum
Paulus
admovet
(1
Cor.
7):
Nos
ideo
tanti
a
Christo
redemptos
esse,
quanti
illi
constitit
nostra
redemptio,
ne
pravis
hominum
cupiditatibus
servos
nos
addicamus,
multo
vero
minus
impietati.
FINIS.
|