9:247
247
ULTIMA
ADMONITIO
248
tatur
omne
genu.
Atque
haec
vera
est
plenaque
imperii
et
potestatis
libertas,
quatenus
ecclesiae
caput
est,
omnia
implere.
Verum
praepostere
hoc
ad
probandam
carnis
immensitatem
trahitur.
Longe
enim
augustius
erit,
quamvis
secundum
carnem
coelos
inhabitet,
spiritus
sui
virtute
sursum
et
deorsum
praesentem
se
exhibere,
ut
visum
est,
quam
si
carnis
praesentiae
necessario
alligetur
operandi
virtus.
Dicimus
Christum
mediatorem
locorum
distantia
non
impediri,
[pag.
314]
quominus
vitam
nobis
ex
carne
sua
instillet,
ac
praesentem
eius
carnis
efficaciam
exserat,
in
qua
semel
nos
reconciliavit
patri:
carnem
illam
praedicamus
non
secus
esse
vivificam,
ac
terreno
pane
corpus
nostrum
alitur.
Superba
ista
gigantum
factio,
nisi
coram
sistatur
caro
Christi,
nullam
eius
praesentiam
agnoscit.
An
non
hoc
est
eum
in
angustias
cogere?
Quomodo
e
sepulcro
clauso
exierit,
et
per
fores
clausas
ingressus
sit
ad
discipulos,
alibi
exposui:
ut
liquido
constet,
perperam
et
inscite
hoc
praetextu
colligi,
Christi
ascensum
meras
fuisse
praestigias.
Iam
quum
ructandis
maledictis
nullum
faciant,
modum,
fingunt
tamen
in
hoc
se
esse
totos,
ut
nos
ad
ipsam
rei
cognitionem
trahant.
Interim
quia
illis
forte
quispiam
scythicam
barbariem
obiecit,
de
ea
voce
tam
fervide
tumultuantur,
ut
causa
ipsa
effluat:
sibi
indigne
crimen
hoc
obiici
ob
eam
doctrinam,
cuius
Christum,
apostolos
et
omnes
orthodoxos
scriptores
habent
[pag.
315]
autores.
Atqui
hoc
imprimis
erat
considerandum,
an
Christus
dicendo:
Edite,
hoc
est
corpus
meum,
corpus
suum
transformaverit,
ut
eodem
momento
mortale
et
immortale,
visibile
et
invisibile,
loco
circumscriptum
et
immensum
esset.
Deinde,
an
Christi
verba
posteri
ad
prodigiosum
hoc
commentum
traxerint,
ac
si
substantialiter
Christi
carnem
comederent,
quibus
in
coena
panis
porrigitur.
Neque
enim,
nisi
hoc
probato,
a
crimine
liberantur.
Quid
vero
impudentius,
quam
proterva
fronte
iactare
veteris
ecclesiae
consensum,
qui
toties
illis
excussus
est?
Tropum
non
admittunt,
quia
nullus
in
verbis
tam
manifestis
esse
potest:
Hoc
est
corpus
meum.
Quasi
vero
non
aeque
manifestus
sit
sermo:
Super
quem
videris
spiritum
sanctum.
Si
in
ventosa
garrulitate
equitare
libeat,
quam
alte
nos
efferret
verbum
Videndi,
nomen
Spiritus?
Et
tamen
si
speciem
columbae
dicant
fuisse
spiritum,
nihil
absurdius.
Falso
hic
criminantur
tropum
nos
comminisci,
quia
ad
mysterii
altitudinem
non
perveniat
rationis
nostrae
[pag.
316]
captus.
Quasi
vero
sub
sensus
nostros
cadat
incomprehensibilis
illa
quam
asserimus
communicatio.
Nisi
talibus
imposturis
ludere
desinant,
quam
vereor
ne
retegantur
eorum
dedecora,
quae
operta
manere
praestaret.
Certe
traducendis
eorum
ineptiis
adeo
non
oblector,
ut
earum
me
quoque
pudeat.
Ac
facile
patior
quaecunque
in
nos
evomunt
probra,
sine
defensione
legi:
|