[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


49:247  247  EPIST.  PAULI  AD  ROMANOS  248  sequamur,  sed  ne  cor  nostrum  tentetur  eiusmodi  cupiditate.  Supervacuum  itaque  est  hic  distinguere  inter  publicam  et  privatam  vindictam.  Nihilo  enim  plus  excusationis  habet  qui  opem  magistratus  malevolo  animo  et  ultionis  cupido  implorat  quam  si  a  se  ipso  ulciscendi  artes  comminiscatur.  Imo  ne  semper  quidem  a  Deo  postulanda  ultio  est,  ut  mox  videbimus:  quia  si  ex  privato  affectu  erumpant  vota  nostra,  et  non  ex  puro  spiritus  selo,  non  tam  Deum  nobis  iudicem  ferimus,  quam  ministrum  facimus  pravae  nostrae  cupiditatis.  Non  aliter  ergo  datur  locus  irae  quam  ubi  quietis  animis  exspectamus  opportunum  liberationis  tempus:  optantes  interea  ut  qui  nobis  molesti  nunc  sunt,  resipiscendo  amici  fiant.  Scriptum  est  enim:  Mihi  vindictam.  Probationem  adducit  sumptam  ex  cantico  Mosis,  Deuter.  32,  35,  ubi  Dominus  se  hostium  suorum  ultorem  fore  denuntiat.  Hostes  autem  Dei  sunt  quicunque  servos  eius  sine  causa  divexant.  Qui  tangit  vos,  inquit,  tangit  pupillam  oculi  mei.  Hoc  igitur  solatio  contenti  simus,  quod  neque  impune  evadent  qui  molestiam  nobis  immerentibus  facessunt:  neque  nos  patiendo  magis  obnoxios  vel  opportunos  faciemus  iniuriis  malorum:  sed  potius  Domino,  qui  unicus  est  vindex  et  liberator  noster,  locum  dabimus  ad  opem  ferendam.  Quamquam  ne  a  Deo  quidem  vindictam  inimicis  nostris  imprecari  fas  est:  sed  orandum  ut  convertantur,  quo  amici  fiant  :  quod  si  pergunt  in  sua  improbitate,  idem  illis  eveniet  quod  reliquis  Dei  contemptoribus.  Neque  vero  hoc  testimonium  ideo  citat  Paulus,  quasi  post  illatam  iniuriam  protinus  excandescere,  atque1  prout  tulerit  carnis  impetus,  votis  exposcere  liceat  ut  Deus  nostrarum  iniuriarum  sit  ultor.  Sed  primo  vindictam  exigere  nostrum  non  esse  docet,  nisi  velimus  Dei  partes  nobis  arrogare  :  deinde  significat  non  esse  timendum  ne  ferocius  insultent  improbi,  si  nos  patienter  ferre  viderint:  quia  non  frustra  vendicandi  munus  sibi  Deus  sumit.  20.  Itaque  si  esurit  inimicus  tuus,  pasce  Ulum:  si  sitit,  potum  da  illi.  Hoc  enim  faciens,  carbones  ignis  congeres  in  caput  ipsius.  21.  Ne  vincaris  a  malo,  sed  vincas  bono  malum.  20.  Itaque  si  esurit.  Iam  ostendit  quomodo  praecepta  de  non  vendicando  et  malo  non  rependendo,  vere  impleamus:  nempe  si  non  modo  abstineamus  ab  inferenda  iniuria,  sed  iis  quoque  benefaciamus,  qui  nobis  sunt  iniurii.  Est  enim  illa  quaedam  obliquae  talionis  forma,  ubi  ab  iis  qui  nos  laeserunt  beneficentiam  avertimus.  Sub  nomine  cibi  et  p  o  t  u  s  omnia  officiorum  genera  intellige.  Quantum  ergo  fert  tua  facultas,  quacunque  in  re  vel  opibus  tuis,  vel  consilio,  vel  opera  inimicus  indigebit,  illi  adesse  debes.  Inimicum  praeterea  nostrum   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci